آیشمن: از کنار حفره فریاد زدم «بچه اش را نکش، بگیر بده به من…»

به گزارش خبرگزاری دکترنامه روز جمعه ۲۴ آذر ۱۳۴۰ آدولف آیشمن مسئول اداره ی امور مربوط به امور یهودیان حکومت آلمان نازی در دادگاه ویژه ی اسرائیل به جرم قتل شش میلیون یهودی به اعدام محکوم شد و درست شش ماه بعد باز هم در روز جمعه ساعت ۱۱ خرداد ۱۳۴۱ در اورشلیم( شهر قدس) به دار آویخته شد. او که پس از سقوط آلمان نازی در جنگ دوم جهانی به آرژانتین گریخته بود سرانجام پس از چند سال شناسایی و برای محاکمه به اسرائیل منتقل شد. روز پنج شنبه هشتم شهریور ۱۳۴۱ سه ماه پس از اعدام آیشمن روزنامه ی اطلاعات خبر داد که آیشمن در طول مدتی که در اورشلیم(شهر قدس) زندانی بوده یادداشت هایی نوشته که به طرزی مرموز به بیرون درز کرده است اطلاعات از همان روز این یادداشت ها را با ترجمه ی احمد مرعشی به صورت سریالی منتشر کرد. ادامه ی این یادداشت ها را به نقل از روزنامه ی اطلاعات (به تاریخ ۲۴ شهریور ۱۳۴۱) می خوانید:

نمی دانم چرا صحنه ی فجیعی که آن روز دیدم این چنین در خاطرم نقش بسته شاید بدین علت که من خودم هم دارای چند فرزند بودم و تعدادی از قربانیان داخل حفره را نیز کودکان خردسال تشکیل می دادند. من در آن روز منظره ی موحشی دیدم که هرگز فراموشم نمی شود. مادری را دیدم که وسط گودال در حالی که بچه ی یکی دوساله اش را بالای سر گرفته بود لابه لای قربانیان ایستاده بود و با گریه و زاری از اعضای کماندوی مرگ خواهش می کرد بچه اش را نکشند و در عوض خود او را به قتل برسانند. من که کنار حفره ایستاده بودم خطاب به یکی از کماندوها فریاد زدم: «بچه اش را نکش بگیر بده به من…»

ولی قبل از آن که حرف من تمام شود او یک رگبار مسلسل به مغز کودک بی نوا بست تا مرا در برابر عمل انجام شده قرار داده باشد. بر اثر رگبار گلوله مغز کودک بی نوا داغان شد و قسمت مهمی از مغز و استخوان های جمجمه ی او به دامن پالتوی چرمی من ترشح کرد. خودم آن قدر ناراحت بودم که آن آثار جنایت را راننده ام از دامن پالتویم شست سپس ما به برلن بازگشتیم.

راننده های گشتاپو به هیچ وجه مایل نبودند راننده ی من باشند یا مرا این طرف آن طرف ببرند زیرا من عادت به حرف زدن نداشتم و مثلا در اثنای یک سفر دوازده ساعته جز ده بیست کلمه حرف نمی زدم. ولی آن روز وقتی از مینسک به برلن بازمی گشتیم من حتی یک کلمه هم حرف نزدم. مرتب فکر می کردم. نه فکر کنید که به خاطر دیدن آن صحنه ی جان گداز ناسیونال سوسیالیست را تقبیح و لعنت می کردم نه بلکه همه اش فقط در اطراف زندگی و بی ارزش بودن آن به طور عمومی.

وقتی وارد اتاق مولر شدم به او گفتم: «گروین فوهرر! حل مسئله ی نهایی یهود باید اساس سیاسی داشته باشد با این حال پیشوا دستور قتل عام یهودیان را صادر کرده البته باید امر پیشوا را اطاعت کرد ولی نه با ترتیبی که من در مینسک دیدم. تصور نمی کنم چنین متدی چه در مینسک و چه در سایر جاها قابل ادامه دادن باشند. اگر این متد ادامه یابد افراد دچار سادیسم آدم کشی می شوند. مسئله ی یهود را نمی توان با زدن گلوله به مغز کودک دوساله ای که مادرش خواستار سپردنش به ما شده حل کرد.»

مولر جوابی نداد. پدرانه و خیرخواهانه مدتی مرا برانداز کرد. هرگز نتوانستم بفهمم که او در آن لحظه چه فکر می کرد.

بعدها یعنی در زمستان همان سال مولر مرا به ماموریت دیگری فرستاد؛ ماموریت من عبارت از این بود که به ناحیه ی «لیتس من اشتاد» از نواحی «لودز» واقع در مرکز لهستان رفته از نزدیک طریقه ی مسموم کردن یهودیان را به کمک گاز ببینیم. باید بگویم که مسموم کردن یهودیان با گاز به وظایف او ارتباطی نداشت ولی او که آدم کنجکاوی بود می خواست از همه چیز سر در بیاورد و از همه جا اطلاع داشته باشد. وی کارمندی بود بسیار عمیق و دقیق.

بعد از رسیدنم به لیتس مان اشتاد فوری روانه ی محلی شدم که آدرسش را داشتم. در آن جا هزاران نفر یهودی را در حال سوار شدن به اتوبوس ها دیدم. اتوبوس ها ظاهرشان با اتوبوس های معمولی فرقی نداشت منتهی پنجره ها بلندتر و شیشه های آن ها نشکن بودند. شیشه ها به طوری محکم بودند که محال بود کسی بتواند آن ها را پایین بکشد. قسمت اتاق مسافرین از اتاق راننده به کلی جدا بود.

متصدیان امر برایم توضیح دادند که داخل اتوبوس هیچ منفذی به خارج ندارد فقط منفذ مخصوصی وجود دارد که دریچه ی نامرئی اش به اتاقک راننده باز می شود. وقتی اتوبوس به اندازه ی ظرفیتش سوار کرد و به راه افتاد یهودیان به خیال این که می خواهند آن ها را از جایی به جایی ببرند بی خیال در آن می نشینند و از پشت شیشه ها به تماشای خارج مشغول می شوند ولی راننده به موقع دریچه ی نامرئی را باز کرده به اندازه ی کافی گاز اکسید دو کربن وارد فضای اتوبوس می کند. این گاز سرنشینان اتوبوس را فوری مسموم کرده به قتل می رساند. بنابراین وقتی ده دقیقه بعد اتوبوس به مقصد برسد فقط لازم است که درِ آن گشوده اجساد مسافرین را بیرون بیندازند و گاهی که قربانی زیاد است در حدود یکصد دستگاه اتوبوس را با هم حرکت می دهیم. این اتوبوس ها روزی چند بار در این مسیر معین که «مسیر مرگ» نام دارد رفت و آمد می نمایند!

یکی از پزشکانی که آن جا حضور داشت پیشنهاد کرد: «اگر مایل باشید می توانید هنگامی که اجساد را از اتوبوس ها بیرون می اندازند تماشا کنید و یا آن ها را هنگامی که ضمن راه دست به گریبان مرگ تقلا می نمایند از پشت شیشه های اتوبوس ببینید.» ولی من این پیشنهاد را رد کردم زیرا طاقت دیدن آن صحنه های مخوف و رعب انگیز را نداشتم.

اولین باری بود که چنان چیزی می دیدم و می شنیدم. باید اعتراف کنم که از دیدن و شنیدن آن مناظر وحشیانه زانوهایم سستی گرفته بودند.

متصدیان امر توضیح داده بودند که «گاز اکسید دو کربن طی دو الی سه دقیقه همه ی مسافرین را از پای درمی آورد ولی اتوبوس تا از مبدأ به مقصد برسد یک ربع طول می کشد.» من هم همراه متصدیان مرگ روانه ی مقصد اتوبوس ها شدم. وقتی اتوبوس ها رسیدند و درهای شان را گشودند گویی درهای جهنم را به روی من گشودند. اتوبوس ها در مقصد یکسره به کنار گودال هایی می رفتند تعدادی لهستانی که آن جا انتظار می کشیدند به داخل اتوبوس می پریدند و اجساد یهودیان فریب خورده را به داخل گودال ها می ریختند.

مناظری که دیدم مرا سخت تکان داد. بعد از آن که اتوبوس از مسافرین تخلیه می شد یک لهستانی با چنگکی که به دست داشت داخل گودال به روی مرده می پرید دهان یکی یکی را می گشود تا اگر دندان طلایی داشته باشند با گازانبر بیرون بکشد. هر دندان طلایی که می کشید درون کیسه ی کوچکی که همراه داشت می انداخت.

وقتی به برلن نزد مولر برگشتم مرا مورد عتاب قرار داد که «چرا با ساعت مخصوص وقت سنجی اندازه نگرفتی ببینی هرکدام از این عملیات به طور دقیق چه مقدار وقت می گرفت؟»

ادامه دارد…

۲۵۹