تصاویر | چرا هیچ لبخندی در این عکس‌های قدیمی نمی‌بینیم؟

پریسا عباسی: چندین نظریه وجود دارد که چرا دیدن تصاویر خندان در عکس های قدیمی بسیار نادر است. در این مقاله به بررسی علل این مشکل می پردازیم و به تاریخچه لبخند زدن در عکس ها می پردازیم.

نمای کلی

با گذشت زمان، نظریه های زیادی در مورد اینکه چرا مردم در عکس های قدیمی لبخند نمی زنند، مطرح شده است. برخی از اولین عکس ها در اواخر دهه 1820 گرفته شده اند. این اثر در آن زمان اثری مدرن به شمار می رود و به عنوان یک فعالیت هنری و اجتماعی مطرح بوده است.

همچنین از تصاویر به عنوان ابزاری برای ارتباط و مستندسازی استفاده می شود. عکاسی در روزهای اولیه خود فرآیندی کند و پر زحمت بود که در درجه اول افراد حاضر در تصاویر را تحت تاثیر قرار می داد.

در پرتره جدی بگیرید

عکس های اولیه اغلب پرتره بودند. عکس های پرتره قرار است سوژه را به طور طبیعی و جدی ثبت کنند. این نظریه تا دهه‌های 1920 و 1930 ادامه یافت، زمانی که لبخند به تدریج راه خود را به عکس‌ها باز کرد. اما این سوال باقی می ماند که چه چیزی تغییر کرده است؟

تئوری های زیادی در مورد جدیت در عکس ها وجود دارد

در دوران مدرن، اگر کسی را ببینیم که در عکس لبخند نمی‌زند، ممکن است فکر کنیم که او خوشحال نیست. اما این همیشه صدق نمیکند. چندین نظریه وجود دارد که چرا مردم در گذشته از لبخند زدن اجتناب می کردند.

یک نظریه این است که مردم فکر می کنند دندان هایشان زیبا نیست و نمی خواهند آنها را به رخ بکشند. بسیاری این نظریه را معتبرترین نظریه می دانند زیرا افراد در گذشته عموماً با استانداردهای امروزی دندان های بدی داشتند.

بیشتر بخوانید:

با این حال، این نظریه اغلب رد می شود زیرا از آنجایی که همه دندان های بدی دارند، مهم نیست که چه شکلی هستند. با این حال، کسانی هم هستند که فکر می کنند با وجود اینکه بد بودن دندان طبیعی است، به این معنی نیست که خوشحال هستند.

آنگوس ترامبل، مدیر گالری ملی پرتره در کانبرا، استرالیا، خاطرنشان می کند که حرفه ای شدن صنعت دندانپزشکی سنت لبخند زدن را به عکس ها تبدیل می کند.

یک نظریه رایج این است که عکاسان اولیه نمی توانستند مردم را در حال خندان در یک عکس ثبت کنند. دلیل آن زمان نوردهی طولانی مورد نیاز برای گرفتن عکس است.

در اوایل دهه 1800، نوردهی برای گرفتن یک عکس می توانست بیش از 30 دقیقه طول بکشد. این بدان معناست که افراد در عکس ها باید برای مدت طولانی بی حرکت بمانند و لبخند زدن را دشوار می کند.

اغلب در این شرایط، افراد ژست‌ها و حالات چهره‌ای را انتخاب می‌کنند که برای عکاسی راحت‌تر باشد.

با این حال، به نظر نمی رسد که چنین باشد، زیرا زمان نوردهی در عکاسی به طور قابل توجهی به چند ثانیه در دهه 1860 کاهش یافت.

با معرفی فیلم رول عکاسی توسط جورج ایستمن در سال 1885 و بهبود کیفیت و کارایی طراحی های دوربین و مواد جدید عکاسی، پیشرفت زیادی در صنعت عکاسی حاصل شد.

بنابراین اگر فناوری در دهه 1860 پیشرفت کرده بود، چرا مردم هنوز از لبخند زدن در عکس های خود اجتناب می کنند؟

کریستینا کوچمیدوف، پروفسوری که در زمینه فرهنگ عامه و ارتباطات مطالعه می کند، با این فناوری مخالف بود و گفت که لبخند زدن مردم برای دوربین ها غیرطبیعی است.

برخی دیگر از محققان معتقدند که عکاسی و نقاشی پرتره از اشکال هنری هستند و رسم آن زمان حکم می کرد که لبخند زدن برای پرتره نامناسب است. همچنین، پوزخند زدن ممکن است یک حرکت نامطلوب باشد و نشان دهنده کمبود کمال و جذابیت یا حتی پیچیدگی باشد. تئوری های پیچیدگی یا زرق و برق زمانی وارد عمل می شوند که در نظر بگیریم که عکاسی در اواسط دهه 1800 برای همه در دسترس نبود.

عکاسی تجملی است که هر کسی نمی تواند از پس آن بربیاید. بنابراین، ممکن است کسانی که عکس می گیرند بخواهند متفکر و جدی به نظر برسند.

اما از طرفی مردم عادی که می توانند عکس بگیرند هم لبخند نمی زنند. زیرا ممکن است این تنها فرصت عکاسی آنها باشد و آنها می خواهند بهترین ظاهر خود را داشته باشند.

اغلب لبخند زدن به عنوان نشانه ای از غیر رسمی بودن و غیرحرفه ای بودن تلقی می شود. لبخندی شبیه خنده با جنون و مستی همراه است. این یک نگرش رایج در مورد لبخند زدن در عکس ها است.

عکس به عنوان یک تصویر ثبت شده از یک شخص باید تصویر واقعی او را نشان دهد. به طور خلاصه، لبخند اغلب مصنوعی و ساختگی دیده می شود، بنابراین عکاسان از آن در این نوع عکس ها استفاده نمی کنند. لبخند زدن نوعی بی احترامی در عکس است.

محتمل ترین دلیل لبخند نزدن در عکس های قدیمی

در حالی که تئوری‌های زیادی در مورد اینکه چرا افراد در عکس‌های قدیمی از لبخند زدن اجتناب می‌کنند وجود دارد، محتمل‌ترین توضیح این است که آنها لبخند زدن در عکس‌ها را دارای اعتبار و کلاسی کمتر می‌دانند.
سوژه های این عکس ها معمولا افراد ثروتمند و برخی از شهروندان طبقه متوسط ​​هستند که مایلند حالت مرموز خود را حفظ کنند. در نتیجه، عکس‌ها و همچنین آثار هنری شخصی و نقاشی‌های پرتره گران بودند.

بر اساس این نظریه، این روند تا اوایل دهه 1900 ادامه یافت، زمانی که مردم از همه طبقات اجتماعی شروع به عکاسی کردند. امروزه با توجه به اینکه داشتن دوربین بسیار فراگیر شده است، لبخند در عکس ها نیز دیده می شود.

این نظریه همچنین با این واقعیت همراه است که با مقرون به صرفه تر شدن دوربین ها، عکس های فوری محبوب تر شدند. و در این نوع عکس ها گاهی افراد هنگام عکاسی لبخند می زنند یا می خندند.

و به این ترتیب کم کم زشتی خندیدن در عکس ها از بین می رود.

انقلاب لبخند

در اواخر دهه 1800 و اوایل دهه 1900، دیدگاه مردم نسبت به عکس ها تغییر کرد. آنها شروع به دیدن عکس ها به عنوان عکس فوری به جای پرتره های رسمی می کنند.

این تغییر در نگرش ممکن است لبخند زدن را هنگام عکاسی برای آنها آسان تر کند.

عکاسی هنری و آماتور نیز در این دوره بسیار متداول بود و افرادی که عکس می‌گرفتند امیدها و ایده‌های جدیدی در مورد اینکه چگونه می‌خواستند در عکاسی از آنها به یادگار بماند به ارمغان آوردند.

در جنگ جهانی دوم، لبخند زدن در عکس ها عادی شده بود. بنابراین با پیشرفت تکنولوژی، مردم می‌توانستند لبخند بزنند و دیری نپایید که نگرش‌های اجتماعی تغییر کرد و ما به زودی لبخندهای بیشتری را در عکس‌ها دیدیم.

لبخند زدن به یک عکس قدیمی

این روزها عکس گرفتن به عادت ما تبدیل شده است و حتی به این فکر نمی کنیم که لبخند بزنیم یا نه. وقتی دوربین بیرون است، واکنش طبیعی ما لبخند زدن است، اما همیشه اینطور نیست.

دفعه بعد که به یک عکس قدیمی نگاه می کنید، لحظه ای به این فکر کنید که چرا افراد حاضر در عکس لبخند نمی زنند. به احتمال زیاد: آنها سعی می کنند سلامت عقل، وقار و رمز و راز خود را در عکس ها نشان دهند و حفظ کنند.

منبع: تعریف تاریخی

5858