مقایسه میگ ۲۹ و سوخو ۲۷ /عکس

به گزارش خبرگزاری دکترنامه و براساس گزارش پدال جنگ سرد یکی از مهم ترین دوران معاصر به شمار می رود به گونه ای که کشورهای درگیر در جنگ جهانی دوم استراتژی های جدیدی به ویژه در بخش نظامی اتخاذ کردند و هر کشور با نهایت احتیاط درباره وقایع موضع گیری می کرد چراکه از عواقب بیانیه های سیاسی یا حتی انجام کارهای اشتباه می ترسید. البته قدرت های بزرگ در همین دوران سرمایه گذاری زیادی روی صنایع نظامی خود کردند که حاصل آن تولید وسایل نقلیه و سلاح های جدید بود. شوروی نیز هر آنچه در توان داشت انجام داد تا با تکنولوژی آمریکا رقابت کند و به همین منظور برخی از بهترین جت های جنگنده دنیا را طراحی کرد.

میگ ۲۹ و سوخو ۲۷ دو نمونه از سطح بالاترین جنگنده های شوروی بودند که جلوتر از زمان خود به شمار می رفتند. این دو جنگنده در دهه ۷۰ میلادی طراحی شده اند اما تا دهه ۸۰ میلادی عملیاتی نشدند. میگ ۲۹ اولین جنگنده از بین دو هواپیمای موردبحث بود که در سال ۱۹۸۳ وارد نیروی هوایی شوروی شود درحالی که سوخو ۲۷ نیز دو سال بعد به صورت رسمی عملیاتی گردید. هر دو هواپیما به برای اهداف مشخصی طراحی شده اند. میگ جنگنده ای چندمنظوره است که در نبردهای هوا به هوا و مأموریت های حمله هوا به زمین شرکت می کند. مهندسان سوخو ۲۷ نیز مأموریت های گوناگونی از حمله به اهداف هوایی گرفته تا بمباران را برای این جنگنده در نظر گرفتند. در ادامه به مقایسه میگ ۲۹ و سوخو ۲۷ می پردازیم.

میکویان میگ ۲۹ که ناتو آن را با نام فالکرام می شناخت در دوران جنگ سرد به عنوان رقیبی برای F-۱۶ نیروی هوایی آمریکا محسوب می شد اما در ابتدا آن گونه که انتظار می رفت عمل نکرد. برخلاف انتظارات اولیه از رقابت شانه به شانه با F-۱۶ فریم هوایی این جنگنده بجای متریال کامپوزیتی از آلومینیوم ساخته شد و سیستم کنترل پرواز آن بجای تکنولوژی پیشرفته پرواز با سیم از سیستم هیدرولیکی سنتی استفاده می کرد. البته در نهایت مهندسان شوروی این نقایص را برطرف کردند تا میگ ۲۹ به یک جنگنده خطرناک برای رقبا بدل شود.

به لطف سنسورهای پیشرفته ای همچون رادار داپلر سنسورهای ردیابی مادون قرمز و… خلبان های میگ ۲۹ می توانستند با اهدافی که در ارتفاع پایین تری بودند درگیر شوند. این جت شوروی از سیستم هدف یابی روی کلاه خلبان سود می برد و به همین خاطر نیازی به هدایت مستقیم جنگنده به سمت جت های دشمن نبود. به لطف نسبت خوب نیرو به وزن و چابکی بالا میگ ۲۹ تقریباً در درگیری های یک به یک در دید با چشمان غیرمسلح غیر قابل شکست بود. همین توانایی ها باعث شد میگ ۲۹ توجه کشورهای دیگر را نیز به خود جلب کند. این جنگنده چندمنظوره از سلاح ۳۰ میلی متری GSh-۳۰۱ سود برده و امکان حمل شش موشک هوا به هوا و بمب ها و راکت های مختلف را دارد و می تواند به سرعت ماخ ۲.۳ دست یابد.

حال نوبت به بررسی سوخو ۲۷ دو موتوره می رسد جنگنده ای که ناتو آن را با نام فلنکر می شناسد. سوخو ۲۷ فقط و فقط با یک هدف یعنی بهتر بودن در مقایسه با F-۱۵ ایگل آمریکا تولید شد. مسئول طراحی این پروژه میخائیل سیمونوف بوده و او از نتیجه نهایی راضی نبود و به همین خاطر فرایند تولید را متوقف نمود و شروع به طراحی جنگنده از نو کرد. گفته می شود سیمونوف جمله معروفی داشت به این مضمون که ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه می داریم. نتیجه این تغییرات تولید سوخو ۲۷ P بود که نسخه رهگیر از جنگنده موردبحث به شمار می رفت. همچنین سوخو ۲۷ S نیز می تواند به سلاح های هوا به زمین مجهز شود.

سوخو ۲۷ پیشرفته ترین جنگنده امروز نیست چراکه جت های نسل پنجم برتر از آن ظاهر می شوند اما هم روسیه و هم اوکراین از آن استفاده می کنند. اوکراین تغییراتی در سوخو ۲۷ های خود اعمال کرده و آن ها را با نام سوخو ۲۷ M۱ تولید نموده است. این جنگنده ها دارای سیستم های ناوبری بهتر و رادارهایی با برد بیشتر هستند. جنگنده سوخو ۲۷ به سلاح ۳۰ میلی متری مجهز بوده و می تواند موشک های هدایت شونده و هوا به هوا را حمل کند. امکان تجهیز آن به بمب های مرسوم و خوشه ای و همچنین راکت های هوا به زمین نیز وجود دارد. دو پیشرانه ساترن AL-۳۱F این هواپیما توانایی تولید نیروی رانش حدود ۱۲۳ هزار نیوتونی را دارند که نتیجه آن دستیابی به حداکثر سرعت ماخ ۲.۳۵ و شعاع پروازی ۳۵۳۰ کیلومتری خواهد بود.

۲۲۷۲۲۷