نمونه اعتراض به قرار منع تعقیب

 اعتراض به قرار منع تعقیب، به معنای اعتراض شاکی نسبت به قرار صادره از محاکم قضایی، در خصوص عدم تعقیب متهم است. این اعتراض دارای مهلت قانونی 10 روز، برای ساکنین ایران و یک ماه، برای افراد مقیم خارج از کشور است و شرایط و نحوه بیان ویژه خود را دارد و باید برای ثبت آن به دفاتر خدمات قضایی مراجعه شود. برای اطلاعات بیشتر از مشاوره حقوقی رایگان به سایت مراجعه کنید.

به طور کلی محاکم قضایی دو نوع رای صادر می کنند که شامل حکم و قرار است. قرارها به دو نوع مقدماتی و نهایی تقسیم می شوند. قرار منع تعقیب، از سری قرار های نهایی صادره از جانب محاکم قضایی است. منظور از نهایی بودن این قرار، این است که با صدور قرار منع تعقیب، پرونده از جانب مرجعی که در حال رسیدگی به آن می باشد خارج می گردد.

قرار منع تعقیب از قرار های صادره از جانب دادسرا است که در قانون آیین دادرسی کیفری برای شاکی، امکان اعتراض به آن پیش بینی شده است. تصمیم گیری در رابطه با این اعتراض، در صلاحیت دادگاه صالح است که نتیجه تصمیم گیری در خصوص اعتراض به قرار منع تعقیب ممکن است حالات مختلفی داشته باشد.

از آنجا که قرار منع تعقیب، دارای احکام و مقررات ویژه خود است و اعتراض به آن شرایط و نحوه خاص خود را دارد؛ در این مقاله در ابتدا به این موضوع می پردازیم که آیا امکان اعتراض به قرار منع تعقیب وجود دارد و این عمل باید توسط چه شخصی انجام گیرد، نحوه بیان اعتراض به قرار منع تعقیب چگونه است و در نهایت دادگاه چه تصمیماتی در خصوص این اعتراض خواهد گرفت؟.

آیا اعتراض به قرار منع تعقیب امکان دارد؟

به موجب ماده 270 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392،  منع تعقیب از سری قرار نهایی صادره از مقام دادسرا (دادیار یا بازپرس) است که همچون قرار موقوفی تعقیب ، غیر قطعی بوده است و می تواند مورد اعتراض قرار بگیرد.

هرچند با صدور، این فرصت برای شاکی فراهم می شود که اعتراض به قرار منع تعقیب، را مطرح کند، اما به موجب بند پ ماده 270 همین قانون، مهلت اعتراض به قرار های قابل اعتراض برای اشخاص مقیم ایران، ده روز و برای افراد مقیم خارج از کشور، یک ماه از تاریخ ابلاغ است.

 

چه کسی حق اعتراض به قرار منع تعقیب را دارد؟

به موجب  ، قرار منع تعقیب در دو صورت از جانب بازپرس صادر می شود:

اولا، در صورت جرم نبودن عمل ارتکابی متهم، یعنی فعلی که متهم انجام داده است، در قانون جرم انگاری نشده است.

دوما، فقدان ادله کافی برای انتساب جرم به متهم، یعنی فعل منسوب به متهم ماهیتا جرم است، اما قرائن و دلایل کافی برای انتساب به او، وجود ندارد.

 براساس بند الف ماده 270 قانون مذکور، اعتراض به قرار منع تعقیب با تقاضای شاکی، امکان پذیر است. حال، اگر شاکی پرونده، به قرار صادره معترض باشد، می تواند در دادگاه صالح به رسیدگی جرم، با تنظیم لایحه، اعتراض به منع تعقیب را مطرح کند. برای مثال، فردی به داشتن رابطه نامشروع متهم شده است و بازپرس برای وی اقدام به صدور قرار منع تعقیب می کند، فرد شاکی می تواند نسبت به این قرار در دادگاه کیفری اعتراض کند.

 

شرایط و نحوه اعتراض به قرار منع تعقیب

شاکی برای اعلام اعتراض به قرار منع تعقیب بایستی به دفاتر خدمات قضایی مراجعه کند و بعد از تکمیل فرم مخصوص آن و پیوست لایحه، اعتراض خود را به ثبت برساند. ثبت اعتراض به شکل آنلاین و الکترونیکی صورت می گیرد.

چند نکته در نوشتن لایحه و تکمیل اهمیت دارد:

اولا، شاکی به مهلت قانونی مقرر شده در ماده 274 قانون آیین دادرسی کیفری ( 10روز برای ساکنین ایران و یک ماه برای افراد مقیم خارج از کشور) در قانون توجه کند.

دوما، اسامی شاکی و مشتکی عنه با ذکر مشخصات کامل و آدرس دقیق به همان صورت که در شکوائیه ابتدایی آمده بود، در لایحه اعتراض به قرار منع تعقیب ذکر شود.

سوما، تمامی مدارک و مستندات که در مرحله دادسرا در پرونده موجود بوده است، به لایحه اعتراضی پیوست شود تا دادگاه برای مطالعه لایحه، نیاز به مرور مجدد پرونده نداشته باشد.

تصمیمات دادگاه نسبت به اعتراض قرار منع تعقیب

بعد از اعتراض شاکی نسبت به قرار منع تعقیب، به موجب ماده 273 قانون آیین دادرسی کیفری، دادگاه به قرار منع تعقیب مورد اعتراض، در جلسه فوق العاده رسیدگی می کند که تصمیمات دادگاه نسبت به اعتراض قرار منع تعقیب به 3 حالت، امکان پذیر می باشد:

تایید قرار

در صورتی که قرار منع تعقیب با توجه به مفاد پرونده و تحقیقات صورت گرفته، به طور صریح و مطابق با قانون صادر شده باشد؛ دادگاه با رد اعتراض شاکی، قرار صادر شده را تایید می نماید. بعد از این، دادگاه مفاد قرار را به طرفین ابلاغ می کند و پرونده مجددا به دادسرا اعاده شده و در آنجا بایگانی خواهد شد. باید به این نکته اشاره شود که قرار رد اعتراض شاکی و تایید منع تعقیب دادسرا، قطعی و غیرقابل اعتراض خواهد بود.

نقض قرار و قبول اعتراض شاکی

اگر دادگاه با توجه به مفاد پرونده و مستندات و دلایل شاکی، به این نتیجه برسد که قرار منع تعقیب صحیح نبوده است، به موجب ماده 274 قانون آیین دادرسی کیفری قرار را نقض و  صادر می کند تا پرونده مجددا به دادسرا اعاده شود. سپس بازپرس، متهم را احضار می نماید و اتهام را به وی تفهیم می کند و پس از اخذ تامین مناسب و دریافت آخرین دفاع متهم و قرار مجرمیت و کیفرخواست، پرونده را به دادگاه ارسال می کند.

نقض تحقیقات

در صورتی که دادگاه در مقام رسیدگی به دادخواست اعتراض منع تعقیب شاکی، به این نتیجه برسد که تحقیقات انجام شده از سوی دادسرا، به صورت ناقص، صورت گرفته، در این حالت، بدون آنکه نفیا یا اثباتا در رابطه با اعتراض شاکی تصمیمی اتخاذ کند و صحت و سقم آن را تعیین نماید، قرار رفع نقص صادر کرده و پرونده مجددا به دادسرا مورد نظر اعاده شده تا رفع نقص یا نقایص صورت بگیرد. البته باید به این نکته اشاره کرد که براساس ماده 274 قانون آیین دادرسی کیفری، خود دادگاه می تواند به تکمیل تحقیقات مبادرت کند.

شروع شکایت در دادسرا و به موجب شکوائیه به عمل می آید. مقام دادسرا (دادیار یا بازپرس) حسب مورد تصمیم های متفاوتی ممکن است اتخاذ نمایند. 1- قرار موقوفی تعقیب 2- قرار منع تعقیب 3- قرار جلب به دادرسی ( قرار مجرمیت). مهم ترین و شایع ترین تصمیم در دادسرا قرار منع تعقیب است. این قرار ظرف بیست روز از تاریخ صدور قابل اعتراض در دادگاه کیفری دو (دادگاه بدوی) است. در ادامه یک نمونه که مورد توجه دادگاه واقع شده و منجر به نقض قرار گردیده است جهت اطلاع مخاطبان گرامی آورده میشود .سایر قرارها که در پایان مرحله تحقیق صادر می شوند مانند موقوفی تعقیب و مجرمیت قابل اعتراض نیستند اما قرار های اعدادی مانند قرارهای تامین و کارشناسی قابلیت اعتراض به ترتیبی که در مواد 217 به بعد گفته شده است قابل اعتراضند.