خلاصه کتاب ۳۱ روز و پنج انگشت: مجموعه داستان کوتاه طنز ( نویسنده محمداسماعیل حاجی علیان )

کتاب ۳۱ روز و پنج انگشت: مجموعه داستان کوتاه طنز اثری از محمداسماعیل حاجی علیان، نه تنها مجموعه ای از داستان های طنزآمیز است، بلکه خواننده را به سفری جذاب به عمق فرهنگ، لهجه و آداب و رسوم مناطق بومی ایران، به ویژه سمنان، دعوت می کند.

در صفحات این کتاب، خواننده خود را در میان روایت هایی می یابد که با ظرافت و نگاهی طنازانه، از دل زندگی روزمره مردم ایران برآمده اند. این مجموعه، با گنجاندن اصطلاحات محلی و شخصیت پردازی های ملموس، تجربه ای تازه و متفاوت از ادبیات طنز را پیشکش می کند. نویسنده با مهارت، موقعیت های کمدی را خلق می کند که تنها به خنده ختم نمی شوند، بلکه گاه تلنگری بر ذهن می زنند و خواننده را به تفکر وامی دارند. این کتاب اثری است که هم دل ها را شاد می کند و هم پنجره ای نو به سوی غنای فرهنگی ایران می گشاید.

محمداسماعیل حاجی علیان: صدای بومی طنز ایران

محمداسماعیل حاجی علیان، نویسنده ای که نامش با طنز بومی و رئالیستی در ادبیات معاصر ایران گره خورده است، در این عرصه به یکی از پیشگامان تبدیل شده است. او نه تنها یک داستان نویس، بلکه یک پل فرهنگی است که خواننده را به دنیای اصیل و کمتر دیده شده مناطق ایران پیوند می زند. حاجی علیان، با تسلط بی مانند بر لهجه ها، آداب و رسوم و روایت های محلی، توانسته است هویتی مستقل و متمایز به آثار خود ببخشد. سبک نوشتاری او، با بهره گیری از جزئیات دقیق و فضاسازی های گیرا، خواننده را به گونه ای درگیر می کند که گویی خود در میان شخصیت ها و اتفاقات داستان حضور دارد.

او پیش از «۳۱ روز و پنج انگشت»، آثاری همچون «چهار زن»، «سمفونی بابونه های سرخ»، «اپرای مردان سبیل استالینی»، «اگه زنش بشم، می تونم شمر رو بغل کنم؟» و «مقام گورخانه» را به دنیای ادبیات عرضه کرده است. هر یک از این کتاب ها، با امضای خاص حاجی علیان، رویکردی متفاوت به زندگی و چالش های انسانی ارائه می دهند، اما نقطه مشترک همه آن ها، نگاه دقیق به ظرایف زندگی و گاه لحن طنازانه ای است که در عمق روایت ها نهفته است. او با تجربه زیست در محیط های بومی و تخصص در شناخت فرهنگ شفاهی، توانسته است ادبیاتی معتبر و قابل اعتماد خلق کند که خواننده را به کشف لایه های پنهان جامعه دعوت می کند.

سفری به دل «۳۱ روز و پنج انگشت»: مضامین و روایتی تازه

«۳۱ روز و پنج انگشت» مجموعه ای است از چهارده داستان کوتاه طنز که هر یک همچون پنجره ای رو به گوشه ای از زندگی مردم ایران باز می شوند. این کتاب نه تنها به عنوان یک مجموعه داستان، بلکه به مثابه گنجینه ای از داستان کوتاه طنز ایرانی و نمونه های درخشان ادبیات محلی سمنان قابل بررسی است. مضامین کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت» از گستره وسیعی برخوردار است؛ از نقد ظریف اجتماعی و درگیری های شیرین خانوادگی گرفته تا رویدادهای ساده و روزمره که با نگاه هوشمندانه نویسنده، رنگ و بوی طنز به خود می گیرند.

محوریت کلی طنز در این کتاب، نه از نوع خنده های سطحی و زودگذر، بلکه از جنس خنده هایی است که از موقعیت ها، دیالوگ ها و تفاوت های فرهنگی نشأت می گیرد. این طنز، گاه تلخ و اندیشه برانگیز، و گاه چنان شیرین است که لبخند را برای مدت ها بر لب خواننده می نشاند. بررسی کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت» نشان می دهد که نویسنده با مهارت، از فرهنگ غنی بومی برای عمق بخشیدن به طنز خود بهره برده است. استفاده از اصطلاحات، ضرب المثل ها و شیوه بیان منحصر به فرد مردم یک منطقه، به داستان ها هویتی خاص می بخشد و آنها را از بسیاری آثار دیگر متمایز می کند. این رویکرد، به خواننده فرصتی می دهد تا نه تنها از طنز لذت ببرد، بلکه با جنبه های تازه ای از فرهنگ و زبان بومی ایران نیز آشنا شود و این خود درباره «۳۱ روز و پنج انگشت» یکی از مهمترین نکات است.

پنج انگشت داستان: نگاهی به روایت های برجسته کتاب

این مجموعه شامل داستان هایی است که هر کدام با لحن و فضایی خاص، خواننده را به خود جذب می کنند. از میان چهارده داستان، برخی بیشتر از بقیه در ذهن مخاطب نقش می بندند و هر یک نماینده ای از گستره و عمق داستان های بومی محلی حاجی علیان هستند. در این بخش، به خلاصه داستان و تحلیل چند مورد از داستان های منتخب و برجسته این مجموعه می پردازیم.

ایستاده در برابر باد: طنزی از جنس مقاومت

داستان «ایستاده در برابر باد»، روایتی طنزآمیز از مقاومت های کوچک و بزرگ انسان در برابر چالش های زندگی است. شخصیت اصلی داستان با موقعیت هایی روبه رو می شود که هر کدام به تنهایی می توانند فرد را از پا درآورند، اما او با روحیه ای سرشار از طنز و پایداری، در برابر آن ها «می ایستد». نویسنده با ظرافت، تقابل میان خواسته های فردی و محدودیت های محیطی یا اجتماعی را به تصویر می کشد و از این تضاد، موقعیت های کمدی خلق می کند. طنز این داستان، اغلب از نوع طنز موقعیت است؛ جایی که شخصیت اصلی ناخواسته خود را در موقعیت های عجیب و غریب می یابد و تلاش های او برای برون رفت از آن ها، به خنده ختم می شود. این داستان نشان دهنده توانایی نویسنده در تبدیل سختی ها به سوژه هایی برای تفکر و لبخند است.

انگشتِ کمریِ مشتی توی دماغ پلنگ: درویشی با روایت های شگفت

این داستان که عنوان آن خود به تنهایی کنجکاوی برانگیز است، یکی از برجسته ترین و ماندگارترین روایت های مجموعه به شمار می رود. حاجی علیان در این داستان، به سراغ یک پیرمرد روستایی می رود که با شاخ و برگ دادن به واقعیت، روایت هایی شنیدنی و اغراق آمیز از شجاعت ها و تجربیات خود تعریف می کند. در بخشی از داستان می خوانیم:

پیرمرد که نیم خیز شده بود، دوباره نشست سر جایش و ادامه داد: «پارسال که اشرف و رضا شاه اومده بودن ییلاق، اشرف به من گفت: درویش رستم!… گفتم: بله علیامخدره، امر کن! گفت: شاه تا حالا گوشت پلنگ نخورده… مام دلمون پی اشرف بود و هر چی می گفت روی تخم چشامون می ذاشتیم و خوشامدش رو می گفتیم. بلند شدیم سه تیر اشرف رو ازش قرض گرفتیم و برو که رفتیم… دو شبانه روز توی کوه های همین بالا دنبال پلنگ… تخمش رو ملخ خورده بود… جلدی رفتیم یه آهو زدیم و آوردیم چند قدمی خودمون سر بریدیمش و پریدیم پشت بتۀ طاق جا خوردیم… نیم ساعت نکشیده، هفت تا گرگ سر رسیدن… اگه نجنبیده بودم، لاش رو دهنی کرده بودن… همه شون رو سر بریدم… جنازه شون رو بردم انداختم ته دره که بوش نپیچه تو بوی آهو… خلاصه ارباب جان، سرت رو درد نیارم. تا برگشتم سر لاش، دیدم یه پلنگ سه تای هیکل شما، ایستاده بالای لاش… زبون می زد و دهن نمی گرفت… سیر بود حیوون… تا رفت با خودش شیش و بش کنه که گاز بزنه یا نه، پریدم و از پشت کتش رو گرفتم و دست انداختم پر شالم و طناب رو بستم به پشتش… لامصب می خواست دستم رو گازی کنه که با یه دستم نگهش داشتم و با یکی دیگه لاش آهو رو بلند کردم و زدم توی سرش… گیج شد و افتاد… بی ادبی می شه ارباب، پلنگ به اون هیکلی، به خودش شاشید… گفتم روی دوش بکشمش، نجس می شم… ولشون کردم و رفتم توی جنگل یه خرس کشتم و پوستش رو کندم و انداختم روی دوشم و برگشتم… پلنگ و گوشت آهو رو انداختم روی دوشم و راه افتادم. پلنگ هی به هوش می شد و بوی لاش بیهوشش می کرد… چند باری هم دهن دره کرد که با مشت زدم توی سرش… خلاصه سرت رو درد نیارم، لاش رو رسوندم خدمت اشرف و گفتم: این رو واسه شاه کباب کن علیامخدره… حالا از اشرف هی التماس که تو هم سر شام باش و از من اکراه که باید برم، ییلاق گوسفندا رو بره نکردم… خلاصه موندم و…»

این روایت پر از اغراق و تخیل، نه تنها خنده آور است بلکه تصویری عمیق از شخصیت های محلی و شیوه های داستان گویی شفاهی ارائه می دهد. خواننده با این داستان، نه تنها می خندد بلکه با نوعی نگاه محلی به جهان، قهرمان پروری و قدرت روایت گری آشنا می شود. استفاده از اصطلاحات بومی و لحن خودمانی در این بخش، سبک حاجی علیان را بیش از پیش ملموس و دوست داشتنی می کند و حس همراهی و نزدیکی با فضای داستان را در مخاطب ایجاد می کند.

سی و یک روز و پنج انگشت: پیچیدگی های شیرین زندگی مشترک

داستان اصلی که نام کتاب از آن گرفته شده، نگاهی طنازانه به آغاز یک زندگی مشترک و پیچیدگی های شیرین آن دارد. در این داستان، خواننده با فراز و نشیب های خواستگاری و نامزدی در فرهنگ بومی مواجه می شود. نویسنده با زبانی ساده و سرشار از طنز، موقعیت هایی را خلق می کند که هر کسی ممکن است در مراحل ابتدایی روابط تجربه کرده باشد. انتظار، دلشوره، سوءتفاهم های کوچک و دیالوگ های بامزه، همگی دست به دست هم می دهند تا یک داستان دلنشین و خنده دار شکل گیرد. حاجی علیان در این داستان، به زیبایی نشان می دهد که چگونه می توان از اتفاقات عادی زندگی، داستانی جذاب و پر از نکته ساخت و لبخندی بر لب مخاطب آورد. در بخشی از این داستان آمده است:

اولین شبی که فرخرو را دیدم، شب چله بود. مادرم برایم خواستگاری اش کرده و بعد از یک ماه جواب گرفته بود. توی یک کیسه آجیل شب چله ریخت و داد دستم. گفت: «برو نامزدبازی… زود برگردی ها، نگن پسرشون هولِه!» کوبهٔ مردانهٔ در را که زدم، صدای پسربچه ای کیه گفت. گفتم: «سیروسم.» صدای خنده اش آمد. بعد گفت: «من هم بیست و نه روزم.» و صدایی دیگر نیامد. کسی نیامد در را باز کند. چند دقیقه ای ایستادم. عصبانی شده بودم. محکم تر جفت کوبه ها را زدم. این بار صدای دخترانه ای کیه گفت. گفتم: «سیروسم.» صدای خنده اش آمد و بعد گفت: «من هم سی و یک روزم.» عصبانی تر شدم. دوباره کوبه را زدم. صدای مردانه ای گفت: «کیه؟ درو از جا کندی…

این داستان با نمایش لطافت های فرهنگی و آداب و رسوم خواستگاری، به عمق دل خواننده می نشیند و به او اجازه می دهد تا از نزدیک با این تجربه فرهنگی همراه شود و خنده را با تفکر بیامیزد.

رفاه اجتماعی: نقدی ظریف بر لایه های جامعه

داستان «رفاه اجتماعی»، با نگاهی زیرکانه، به مسائل و مشکلات اجتماعی می پردازد که اغلب زیر پوست شهر و روستا جریان دارند. حاجی علیان در این داستان، با استفاده از طنز موقعیت و دیالوگ های هوشمندانه، تضاد میان آرمان ها و واقعیت ها را به تصویر می کشد. شخصیت ها در تلاش برای رسیدن به «رفاه اجتماعی» هستند، اما مسیر پر از موانع و اتفاقات کمدی می شود. این داستان نه تنها می خنداند، بلکه خواننده را به تأمل در باب عدالت، برابری و انتظارات مردم از سیستم های اجتماعی وامی دارد. طنز «رفاه اجتماعی» از آن نوع طنزی است که مرز بین خنده و تلخی را کم رنگ می کند و به خواننده فرصت می دهد تا با دیدی نقادانه به پیرامون خود بنگرد. این نمونه داستان طنز ایرانی نشان می دهد که چگونه طنز می تواند ابزاری قدرتمند برای بیان حقایق اجتماعی باشد.

گردوی کله گاوی: نمادی از سادگی و طنز روستا

«گردوی کله گاوی» یکی دیگر از داستان هایی است که حاجی علیان در آن به زندگی روستایی و دنیای ساده اما پر از ظرافت های آن می پردازد. این داستان با محوریت یک گردو با ویژگی های خاص، موقعیت های کمدی و روابط انسانی خاصی را خلق می کند. طنز در اینجا از سادگی زندگی، باورهای محلی و نوع نگاه روستاییان به مسائل نشأت می گیرد. نویسنده با دقت و حوصله، تصویری زنده از زندگی روستایی ارائه می دهد که با شخصیت پردازی های واقعی و دیالوگ های شیرین، خواننده را به عمق فضای داستان می کشاند. این داستان درباره «۳۱ روز و پنج انگشت» نشان می دهد که چگونه حتی کوچک ترین عناصر در زندگی بومی می توانند منبعی غنی برای طنز و داستان گویی باشند.

ظرافت های خنده ساز: عناصر طنز در آثار حاجی علیان

طنز محمداسماعیل حاجی علیان در «۳۱ روز و پنج انگشت» صرفاً یک عنصر زینتی نیست، بلکه ستون فقرات داستان ها را تشکیل می دهد و از مجموعه ای از عناصر ظریف و به هم پیوسته شکل می گیرد. درک این عناصر به خواننده کمک می کند تا سبک حاجی علیان را بهتر بشناسد و از عمق طنز او لذت بیشتری ببرد.

طنز موقعیت و زبان: بازی با واژه ها و اتفاقات

یکی از شاخص ترین وجوه طنز حاجی علیان، استفاده هنرمندانه از طنز موقعیت است. او با قرار دادن شخصیت ها در وضعیت های غیرمنتظره و گاه абсурд، موقعیت هایی را خلق می کند که به طور طبیعی لبخند بر لب خواننده می آورد. این موقعیت ها اغلب از دل زندگی عادی و چالش های روزمره برمی خیزند و همین امر باعث می شود خواننده با آن ها همذات پنداری کند. در کنار طنز موقعیت، بازی با کلمات و دیالوگ های هوشمندانه نیز نقش مهمی ایفا می کند. حاجی علیان با تسلط بر زبان فارسی و همچنین لهجه های محلی، جملاتی را می نویسد که دارای بار طنز کلامی هستند. او ممکن است با یک کلمه یا یک عبارت، ناگهان مسیر روایت را به سمت کمدی سوق دهد و خواننده را شگفت زده کند.

لهجه و فرهنگ بومی: قلب تپنده طنز حاجی علیان

شاید مهم ترین و متمایزترین ویژگی طنز در آثار حاجی علیان، نقش پررنگ لهجه و فرهنگ بومی، به ویژه فرهنگ و واژگان منطقه سمنان است. او نه تنها از اصطلاحات و ضرب المثل های محلی استفاده می کند، بلکه خود ساختار جملات و شیوه های بیان را نیز تحت تأثیر لهجه قرار می دهد. این کار باعث می شود داستان ها اصالت و عمق بیشتری پیدا کنند و خواننده احساس کند که در حال ورود به یک دنیای کاملاً جدید و واقعی است. لهجه محلی، نه تنها به عنوان یک ابزار صرف برای ایجاد خنده، بلکه به مثابه یک لایه فرهنگی غنی عمل می کند که به داستان ها روح می بخشد و آن ها را از حالت عمومی و کلیشه ای خارج می سازد. ادبیات محلی سمنان با قلم حاجی علیان، نه تنها حفظ می شود، بلکه به زیبایی به ادبیات معاصر ایران معرفی می گردد.

شخصیت پردازی های واقعی: آینه ای برای خودمان

شخصیت های داستان های حاجی علیان، اغلب انسان هایی از جنس مردم عادی هستند؛ خاکستری، ملموس و با خصوصیات انسانی که خواننده می تواند به راحتی با آن ها ارتباط برقرار کند. آن ها قهرمانان افسانه ای نیستند، بلکه افرادی هستند که با چالش ها و موقعیت های زندگی دست و پنجه نرم می کنند. این واقعی گرایی در شخصیت پردازی، باعث می شود طنز نیز رنگ و بوی واقعیت به خود بگیرد. خواننده در این شخصیت ها، ممکن است پاره ای از خود، آشنایان یا همسایگانش را بیابد و همین امر باعث می شود خنده ها عمیق تر و تجربه خواندن الهام بخش تر شود. حاجی علیان، با خلق شخصیت هایی که نقاط ضعف و قوت انسانی را به خوبی نمایش می دهند، آینه ای در برابر جامعه می گذارد.

نقد زیرپوستی: خنده ای برای تفکر

طنز در «۳۱ روز و پنج انگشت» صرفاً برای سرگرمی نیست؛ اغلب حاوی نقدهای عمیق تر به مسائل اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی است. این نقدها به صورت زیرپوستی و ظریف در لایه های داستان تنیده شده اند و کمتر به صورت مستقیم و شعاری بیان می شوند. نویسنده با استفاده از طنز، مشکلات جامعه، باورهای غلط یا رفتارهای نادرست را به چالش می کشد. این شیوه نقد، باعث می شود خواننده در حین خنده، به فکر فرو رود و به ابعاد عمیق تر موضوعات بپردازد. این ویژگی است که کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت» را از بسیاری از کتاب های طنز سوره مهر یا دیگر ناشران متمایز می کند و آن را به اثری ماندگار تبدیل می سازد که هم ذهن را درگیر می کند و هم روح را نوازش می دهد.

چرا «۳۱ روز و پنج انگشت» تجربه ای بی نظیر است؟

در میان انبوهی از آثار ادبی، «۳۱ روز و پنج انگشت» به قلم محمداسماعیل حاجی علیان، همچون یک نگین درخشان، تجربه ای متفاوت و به یادماندنی را به خواننده عرضه می کند. این کتاب، تنها مجموعه ای از داستان های کوتاه طنز نیست؛ بلکه گشتی است در دل فرهنگ غنی و کمتر دیده شده مناطق بومی ایران که با نگاهی خلاقانه و دور از کلیشه های رایج، به تصویر کشیده شده است.

اولین دلیل برای مطالعه این کتاب، طنز اصیل و خلاقانه آن است. حاجی علیان با هوشمندی، از موقعیت های زندگی روزمره و دیالوگ های واقعی برای خلق خنده استفاده می کند، خنده ای که تنها سطحی نیست و اغلب با اندیشه ای عمیق همراه می شود. دومین مزیت، آشنایی با فرهنگ های غنی و کمتر دیده شده ایران است. نویسنده با بهره گیری از لهجه، اصطلاحات و آداب و رسوم محلی سمنان، پنجره ای نو به سوی این میراث فرهنگی گران بها می گشاید و به خواننده فرصت می دهد تا از نزدیک با آن ارتباط برقرار کند.

همچنین، لذت از یک ادبیات داستانی اصیل و سرگرم کننده، از دیگر دلایل مهم است. داستان ها به قدری روان و جذاب نوشته شده اند که خواننده را تا پایان با خود همراه می کنند و لحظات خوشی را برای او رقم می زنند. این کتاب برای کسانی مناسب است که به دنبال خنده از جنس تفکر هستند، کسانی که علاقه مند به ادبیات بومی و آشنایی با فرهنگ های متنوع ایران هستند، یا صرفاً به دنبال یک تجربه خواندن دلنشین و متفاوت می گردند. بررسی کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت» نشان می دهد که این اثر نه تنها سرگرم کننده است، بلکه ارزش های فرهنگی و ادبی عمیقی را نیز در خود جای داده است.

جایگاه «۳۱ روز و پنج انگشت» در ادبیات طنز معاصر

«۳۱ روز و پنج انگشت» اثری است که جایگاه ویژه ای در میان بهترین داستان های طنز معاصر ایران به خود اختصاص می دهد. در دورانی که بسیاری از آثار طنز به سمت کلیشه ها یا طنزهای سطحی کشیده می شوند، محمداسماعیل حاجی علیان با این مجموعه، مسیری تازه و اصیل را پیش روی خوانندگان می گذارد. تمایز اصلی این کتاب، در رویکرد منحصر به فرد نویسنده به طنز و نحوه پیوند آن با فرهنگ بومی است. در حالی که برخی نویسندگان ممکن است صرفاً به رویدادهای شهری یا مسائل عمومی بپردازند، حاجی علیان با عمق بخشیدن به ریشه های فرهنگی و زبانی یک منطقه خاص، طنزی تولید می کند که همزمان جهانی و محلی است.

این کتاب از این جهت در ادبیات معاصر ایران برجسته می شود که به خواننده فرصت می دهد تا با گوشه ای کمتر دیده شده از جامعه ایران آشنا شود و از لهجه و ادبیات شفاهی یک منطقه لذت ببرد. این رویکرد، به گسترش دامنه داستان کوتاه طنز ایرانی کمک می کند و نشان می دهد که پتانسیل های عظیمی در فرهنگ های بومی برای خلق آثار ادبی فاخر وجود دارد. «۳۱ روز و پنج انگشت» نه تنها یک اثر خنده دار است، بلکه سندی بر غنای فرهنگی و زبانی ایران نیز به شمار می رود که با اعتبار و تخصص نویسنده در این حوزه، به اثری درخور و ماندگار تبدیل شده است.

اطلاعات کتاب و روش های تهیه

برای آن دسته از خوانندگانی که پس از مطالعه این معرفی و بررسی کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت»، علاقه مند به مطالعه نسخه کامل آن شده اند، آگاهی از مشخصات و راه های دسترسی به کتاب حائز اهمیت است. این اطلاعات کمک می کند تا به راحتی بتوانید این اثر ارزشمند محمداسماعیل حاجی علیان را تهیه کرده و از خواندن آن لذت ببرید.

مشخصات اصلی کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت»:

• نام کتاب: ۳۱ روز و پنج انگشت: مجموعه داستان کوتاه طنز
• نویسنده: محمداسماعیل حاجی علیان
• ناشر چاپی: انتشارات سوره مهر
• سال انتشار: ۱۳۹۶
• تعداد صفحات: ۱۲۰ صفحه (نسخه چاپی ممکن است متفاوت باشد)
• زبان: فارسی
• شابک: 978-600-175-804-1

این کتاب در هر دو قالب چاپی و الکترونیکی در دسترس علاقه مندان قرار دارد. برای تهیه نسخه چاپی، می توانید به کتابفروشی های معتبر در سراسر کشور یا وب سایت های فروش کتاب مراجعه نمایید. نسخه الکترونیکی کتاب نیز از طریق پلتفرم های قانونی عرضه کتاب الکترونیکی قابل دانلود و مطالعه است. با تهیه این کتاب، نه تنها به تقویت ادبیات داستانی ایران کمک می کنید، بلکه تجربه ای فراموش نشدنی از طنز بومی و اصیل را برای خود به ارمغان می آورید. این معرفی کتاب «۳۱ روز و پنج انگشت» امید است که شما را به دنیای پر از لبخند و اندیشه این اثر دعوت کرده باشد.

جمع بندی: لبخندی عمیق با حاجی علیان

در پایان این سفر دلنشین به دنیای «۳۱ روز و پنج انگشت»، می توان با اطمینان گفت که این مجموعه داستان کوتاه طنز، اثری فراتر از یک سرگرمی ساده است. محمداسماعیل حاجی علیان با قلم توانمند و نگاه تیزبین خود، نه تنها توانسته است موقعیت های کمدی را با ظرافت خلق کند، بلکه پنجره ای رو به فرهنگ غنی و کمتر دیده شده مناطق بومی ایران، به ویژه سمنان، گشوده است.

مضامین عمیق اجتماعی، شخصیت پردازی های واقعی و استفاده هنرمندانه از لهجه و اصطلاحات محلی، همگی دست به دست هم داده اند تا این کتاب تجربه ای منحصربه فرد و فراموش نشدنی برای خواننده رقم بزند. «۳۱ روز و پنج انگشت» اثری است که هم دل ها را شاد می کند و هم ذهن را به چالش می کشد؛ خنده ای از جنس تفکر که تا مدت ها پس از اتمام مطالعه در ذهن و روح خواننده باقی می ماند. اگر به دنبال بهترین داستان های طنز معاصر با طعم اصالت و هویت ایرانی هستید، این کتاب گزینه ای استثنایی برای شما خواهد بود. خواندن این مجموعه نه تنها اوقات فراغت شما را پربار می کند، بلکه نگاهی تازه به ابعاد فرهنگی و انسانی جامعه مان به شما هدیه می دهد. از شما دعوت می شود تا با مطالعه این کتاب، خود را در این تجربه غنی غرق کنید و نظرات و تجربیات خود را با دیگران به اشتراک بگذارید.