اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش کلیدی در یافتن این برخورد داشت، شنبه 12 فوریه گفت که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او گفت که این موشک می تواند بخشی از موشک Long March3C 3C چین باشد که طی ماموریت Changhai 5-T1 در اکتبر 2014 به ماه پرتاب شد. این موشک فضاپیمای Changhai 5 را فرود آورد که نمونه هایی از ماه را در سال 2020 به زمین بازگرداند.

گری پروژه پلوتو را مدیریت می کند، نرم افزاری که به طور گسترده برای ردیابی اجرام نزدیک به زمین، سیارک ها و دنباله دارها استفاده می شود. او روز شنبه پس از دریافت یادداشت از جان جورجینی، مهندس آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، این تصحیح را در وب سایت خود منتشر کرد.

جورجینی صبح شنبه به گری نوشت و توضیح داد که فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین اگر مقداری از آن به ماه برخورد کند عجیب خواهد بود. با این حال، این بخش از موشک، صرف نظر از منشأ آن، همچنان در مسیر برخورد با ماه قرار دارد و انتظار می‌رود در روز چهارم مارس (4 مارس ساعت 07:25 به وقت شرقی (15:55 تهران) به سمت پنهان رخ دهد. نیمه پنهان ماه از سطح قابل مشاهده خواهد بود.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او نوشت: «بعد از دیدن ایمیل جان، شروع به جستجو در آرشیو ایمیل خود کردم تا بفهمم چرا اولین بار هفت سال پیش او را به عنوان بخشی از موشک DSCOVR شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از موشک DSCOVR است.

او از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کرد که به طور معمول اجرام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدیدات بررسی می کند. این پروژه یک ماه پس از پرتاب DSCOVR، شیئی به نام “WE0913A” را کشف کرد که در ابتدا تصور می شد یک جرم کیهانی طبیعی است.

مدت کوتاهی پس از آن، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که این جرم به دور زمین می چرخد، نه خورشید، و احتمال می دهد که این شیء ساخته دست بشر باشد. گری و سایر محققان پس از صحبت با ستاره شناسان دریافتند که WE0913A دو روز پس از پرتاب DSCOVR از ماه عبور کرده است.

گری ادامه داد: من و گری شناسایی این شی را به عنوان مرحله دوم موشک فالکون 9 تایید کرده ایم. این جسم نور مورد انتظار ما را دارد و در زمان مناسب ظاهر می شود و در مدار قابل قبولی حرکت می کند. اما او خاطرنشان کرد که شواهد به جای قطعی، تصادفی بودند.

سپس چیزهای عجیبی در مورد مدار “WE0913A” پیدا کردم. با توجه به اینکه هیچ مانوری انجام نشد، موشک باید قبل از عبور ماه در مداری عجیب به دور زمین بوده باشد. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییر ممکن است به دلیل نشت سوخت باقی مانده در موشک باشد که در بین موشک های قدیمی بسیار رایج بود. با این حال، تغییر مسیر چنین DISCOVR به مقدار غیرمعمول سوخت نیاز دارد، اگرچه هنوز ممکن است.

گری می گوید: «در آن زمان، من جاده DISCOVR را نمی دانستم و عبور از ماه ممکن به نظر می رسید. اما پس از دریافت ایمیل، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه شی دیگری اندکی قبل از مارس 2015 به مداری پرتاب شده است که تنها تعداد کمی از فضاپیماها می توانند به آن برسند. این جستجو او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد. اگرچه شواهد قطعی نیست.

اما آیا این اولین باری است که بقایای موشک به ماه برخورد می کند؟

مطمئنا موشکی که به ماه اصابت می کند سازگارتر با محیط زیست است تا سوزاندن آن در جو زمین و انتشار ذرات اکسید فلزی. ماه جو ندارد، بنابراین نمی تواند از خود در برابر برخورد زباله های فضایی محافظت کند و برخورد این اجرام باعث ایجاد دهانه هایی در بالای آن می شود.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی تصاویری از یک دهانه 19 متری در مریخ گرفت که در مارس 2013 هنگامی که یک سیارک 500 کیلوگرمی 10 برابر سریعتر از یک موشک برخورد کرد، ایجاد شد. صدها برخورد کوچکتر در دهه گذشته رخ داده است.

برخورد قریب‌الوقوع در قسمتی از ماه رخ می‌دهد که ما نمی‌توانیم آن را رصد کنیم، اما فضاپیماهایی که به دور ماه می‌چرخند می‌توانند دهانه‌هایی را که پس از برخورد شکل گرفته‌اند را به تصویر بکشند. این قبلاً اتفاق افتاده است، بنابراین ما می‌دانستیم که چه انتظاری داریم.

به عنوان مثال، موشک سطح بالای مورد استفاده در مأموریت های فرود آپولو، که به طور قابل توجهی بزرگتر بودند، نیز به ماه اصابت کرد تا ارتعاشات آن را با لرزه نگارهای نصب شده بر روی ماه ثبت کند و لایه های داخلی ماه را مطالعه کند. لرزه نگارهای آپولو برای مدت طولانی خاموش بوده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگار Changi 4 چین قادر به ارائه اطلاعات مفیدی خواهد بود یا خیر.

در سال 2009، در طول ماموریت LCROSS ناسا، این فضاپیما با برنامه ریزی قبلی به سطح ماه برخورد کرد و ارزیابی های میکروسکوپی تاثیر ذرات انجام شد.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق، ایجاد یک افتتاحیه جدید مشکلی ندارد. در حال حاضر حدود نیم میلیارد دهانه به قطر 10 متر یا بیشتر در ماه وجود دارد. یکی از مواردی که باید نگران آن بود، آلودگی ماه به میکروب ها یا مولکول های زنده است که در آینده می توانند به عنوان شواهدی از زندگی باستانی در ماه دیده شوند.

اکثر کشورها متعهد به رعایت دستورالعمل های حفاظت از سیاره و به حداقل رساندن خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این مهم هم از نظر اخلاقی و هم علمی است. بخش اخلاقی این است که صدمه زدن به اکوسیستم هایی که ممکن است در سیارات دیگر وجود داشته باشد با فرستادن موجودات زمینی به آن سیارات درست نیست و از نظر علمی می خواهیم شرایط طبیعی سیارات دیگر را مطالعه کنیم و آنها را آلوده نکنیم.

بزرگترین نقض دستورالعمل های کمیته تحقیقات فضایی در سال 2019 زمانی رخ داد که یک ساکن سطح زمین اسرائیلی که یک نمونه دایناسور و هزاران خرس آبی را حمل می کرد به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند اما فعال نخواهند بود. این موجودات و میکروب ها که ممکن است در روده های آنها زندگی کرده باشند، اکنون در محل برخورد پراکنده شده اند.

به احتمال زیاد هیچ یک از آنها به منطقه ای نخواهند رسید که آب کافی برای بازسازی و فعال شدن وجود داشته باشد، اما ما نباید شانسی داشته باشیم.