فیل افغانستان در اتاق سوریه

به گزارش دکترنامه ، روزنامه الشرق الاوسط در تحلیلی پس از خروج نافرجام آمریکا از افغانستان و حوادث احتمالی مشابه در سوریه نوشت: مصر ، اردن و لبنان منتظر پیام کتبی دولت جو بایدن رئیس جمهور آمریکا هستند تا عبور از “خط لوله گاز عرب”. آزاد شدن از خاک سوریه تحریم های واشنگتن علیه رژیم سوریه به “قانون امپراتور” معروف است.

اطمینان های شفاهی واشنگتن و همچنین گفتگوهای بین مقامات ارشد آمریکا و ویلیام برنز ، رئیس سیا ، آنها را قانع نکرده است و تجربه با آژانس های آمریکایی ، به ویژه در افغانستان ، آنها را وادار به درخواست “پیام های کتبی” کرده است.

این نمونه ای از نحوه برخورد متحدان واشنگتن با وی پس از تجربه افغانستان است. “فیل افغان در اتاق” همچنین گفت و گویی بین برت مک گورک ، هماهنگ کننده کاخ سفید در خاورمیانه و شمال آفریقا و سرگئی ورشینین ، معاون وزیر امور خارجه روسیه و الکساندر لاورنتیف ، فرستاده ویژه رئیس جمهور روسیه در امور سوریه است.

(“فیل در اتاق” یک اصطلاح انگلیسی به معنی موضوع یا موضوعی ناخوشایند است که همه می دانند اما جرات نمی کنند درباره آن صحبت کنند.)

صحنه “طالبان” در دره ها و دشت های افغانستان به سمت کابل حرکت می کند و هرج و مرج تخلیه آمریکایی ها پس از دو دهه بر سر میز آمریکایی-روسی است.

هیئت روسی معتقد است که غرب باید صحبت های خود در مورد “ملت سازی” را متوقف کند زیرا تمام تجربیات آن از لیبی گرفته تا عراق و افغانستان شکست خورده است ، به این معنی که روسیه بهتر می تواند دولت و “ملت سازی” را درک کند. و اجازه نخواهد داد غرب با از بین بردن نهادها و برنامه های خود شکست خود را در سوریه تکرار کند. به عبارت دیگر ، خواسته های روسیه از غرب ؛ تقویت نهادهای سوریه ، از جمله ریاست جمهوری و بازگرداندن حاکمیت کامل ، به طوری که نمی توان آن را با “کنترل طالبان سوریه بر سوریه” جایگزین کرد.

سفر بشار اسد ، رئیس جمهور سوریه به روسیه و دیدار وی با ولادیمیر پوتین ، همتای روس خود ، نشان دهنده این درخواست است. در جلسه ای که پوتین با وجود تبریک پیروزی بشار اسد در انتخابات با کسب 95 درصد آرا و همچنین حمایت از تسلط ارتش سوریه بر 90 درصد از خاک این کشور ، گفت:

این همچنین به معنای حمایت از دولت سوریه در گسترش حل و فصل وضعیت در جنوب ، تحت فشار قرار دادن کردها و دمشق برای آغاز گفتگوی سیاسی تحت عنوان “بازگرداندن حاکمیت” است. این فشار بر اساس سیاست ها و توصیه های میخائیل بوگدانوف ، معاون وزیر خارجه روسیه در دیدار با الهام احمد ، رئیس کمیته اجرایی شورای دموکراتیک سوریه (MSD) ، برای تشویق یا جلوگیری از بمباران متحدان آمریکا در شرق رود فرات انجام شده است. به وجود دارد.

این امر کشورهای عربی را به عادی سازی روابط با دمشق ترغیب می کند یا مانع عادی سازی روابط در زمینه های اقتصادی ، سیاسی و امنیتی نمی شود. در مورد سیاست داخلی سوریه ، باید گفت که مخالفان دیگر هیچ اعتباری برای مسکو ندارند و از نظر روسیه هیچ مخالف مشروعی در این کشور وجود ندارد.

روسیه از پذیرفتن مسئولیت شکست خودداری می کند و به کودتای آمریکا در سوریه نگاه می کند. با وجود همه وعده هایی که ایالات متحده به متحدان کرد خود در شرق فرات داده است ، تجربه نشان می دهد که تغییرات اساسی در سیاست ، به ویژه در مورد جو بایدن ، امکان پذیر است. متحدان بایدن این را از طریق تجربه خروج از افغانستان و سپس امضای موافقت نامه های سه جانبه با بریتانیا و استرالیا بدون اطلاع اتحادیه اروپا درک کردند.

تجربه افغانستان همچنین بر تفکر آمریکایی در ژنو تأثیر گذاشت و ایده دور شدن از ایفای نقش “پیشرو” در پرونده سوریه یا “تسلیم شدن” را تقویت کرد. ایالات متحده ناگهان چشم خود را بر سیاست “حداکثر فشار” سوریه در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ بست. اعتقاد بر این است که 10 سال تجربه در تیم جدید آمریکا در سوریه این باور را تقویت کرده است که روسیه نه مایل است و نه قادر است رفتار رژیم دمشق را تغییر دهد. در هر دو مورد ، واشنگتن خود را خالی از مهمات ، یا ناتوان و مایل به استفاده از ابزارهای موجود در اختیار خود ، مانند تحریم ها ، حضور نظامی و انزوای سوریه ندانست.

بنابراین ، احساس عدم تمایل به تغییر اساسی در “عادی سازی جزئی” و “بدون حداکثر فشار” وجود دارد ، بنابراین وضعیت تا زمان متحدان و دشمنان غافلگیر کننده بعدی آمریکا به همان شکل باقی می ماند.

جدا از این مشکل ؛ به نظر می رسد تنها موضوعاتی که در دستور کار روسیه و آمریکا در سوریه قرار دارد ، کمک های بشردوستانه ، روابط بین دمشق و کردها ، روند کمیته قانون اساسی و اجرای قطعنامه 2254 شورای امنیت است.

انتهای پیام