کدام نوع بیهوشی در عمل جراحی بی‌خطر است؟

دکتر می گوید: “شواهد به طور قطعی به این سال پاسخ نمی دهند که آیا بی حسی نخاعی برای جراحی شکستگی لگن از بیهوشی عمومی ایمن تر است یا خیر.” به گزارش مدیکال اکسپرس ، مارک د نیومن ، استاد بیهوشی و مراقبت های ویژه. سوالات از پزشکان ، بیماران و خانواده ها. مطالعه ما معتقد است که در بیشتر موارد ، هر دو نوع بیهوشی بی خطر به نظر می رسند. این مهم است زیرا نشان می دهد که در بسیاری از موارد می توان انتخابها را نه بر اساس تفاوتهای پیش بینی شده در نتایج ، بلکه بر اساس ترجیحات بیمار انجام داد.

سالانه 250،000 سالمند در ایالات متحده تحت عمل جراحی شکستگی لگن قرار می گیرند. در حالی که اکثر بیماران مبتلا به شکستگی لگن در ایالات متحده از بیهوشی عمومی استفاده می کنند ، استفاده از بی حسی نخاعی برای جراحی شکستگی لگن بین 2007 تا 2017 50 درصد افزایش یافته است ، در حالی که بی حسی نخاعی در 50 درصد یا بیشتر شکستگی لگن استفاده می شود. انگلستان و سایر کشورها

در حین بیهوشی عمومی ، از داروهای استنشاقی و داخل وریدی برای بیهوشی بیمار استفاده می شود ، که اغلب نیاز به قرار دادن لوله تنفسی موقت برای حمایت از ریه ها در طول عمل جراحی دارد. برای بی حسی نخاعی ، از داروها برای بیهوشی قسمت تحتانی بدن با تزریق آن به ستون فقرات استفاده می شود. در حالی که بیماران ممکن است برای تسکین درد مسکن دریافت کنند ، معمولاً در حین عمل جراحی می توانند نفس بکشند و بندرت به لوله تنفسی نیاز دارند.

مقایسه های اخیر بیهوشی عمومی با بی حسی نخاعی از مطالعاتی انجام شده است که جمعیت آنها به طور تصادفی انتخاب نشده است ، برخی از آنها میزان کمتری از عوارض شناختی و پزشکی را با بی حسی نخاعی گزارش کرده اند. در حالی که برخی از بیماران ممکن است برای جلوگیری از عوارض ، بی حسی نخاعی را انتخاب کنند ، برخی دیگر ممکن است بیهوشی عمومی را برای جلوگیری از تزریق نخاعی یا از ترس عدم آرامش کافی در حین عمل جراحی انتخاب کنند.

در این مطالعه ، نیومن و همکارانش 1600 بیمار از 46 بیمارستان در سراسر ایالات متحده و کانادا را مورد بررسی قرار دادند. همه بیماران حداقل 50 سال سن داشتند ، دچار شکستگی لگن شده بودند و قادر به راه رفتن بودند. شکستگی مفاصل به ویژه در افراد مسن مانند بیماران نگران کننده است ، زیرا می تواند منجر به از دست دادن تحرک شود ، که خطر مرگ زودرس را دو یا سه برابر می کند.

آنچه مطالعه نیومن را از مطالعات قبلی در این زمینه متمایز می کند این است که بیماران ثبت نام شده را به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم کرد. کسانی که بیهوشی عمومی دریافت کرده اند و کسانی که در گروه بی حسی نخاعی قرار دارند. لازم به ذکر است که در هر گروه حدود 800 بیمار وجود داشت.

برای به دست آوردن تصویر کامل تری از پیامدهای بالقوه هر نوع بیهوشی ، محققان میزان مرگ و میر متعاقب بیماران و اینکه آیا آنها قادر به راه رفتن هستند ، به تنهایی یا با عصا یا واکر را ترکیب کردند. تا 60 روز پس از عمل جراحی ، 5/18 درصد از بیماران تحت بی حسی نخاعی فوت کردند یا قادر به راه رفتن نبودند ، در حالی که 18 درصد از بیماران تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند. در زمان مرگ در 60 روزگی ، 3.9 درصد از بیماران تحت بی حسی نخاعی جان خود را از دست دادند ، در حالی که 4.1 درصد آنها تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند.

علاوه بر این ، برای بررسی چگونگی تأثیر انواع مختلف بیهوشی بر احتمال عوارض شناختی ، محققان به هذیان بعد از عمل نیز نگاه کردند. تقریباً 21 درصد از بیماران تحت بی حسی نخاعی دچار توهم هستند در حالی که 20 درصد از افراد تحت بیهوشی عمومی هستند.

نیومن می گوید: “آنچه مطالعه ما ارائه می دهد این اطمینان است که بیهوشی عمومی می تواند یک گزینه مطمئن برای جراحی شکستگی لگن برای بسیاری از بیماران باشد.” این اطلاعاتی است که بیماران ، خانواده ها و پزشکان می توانند برای انتخاب مراقبت شخصی مناسب برای هر بیمار به اشتراک بگذارند.

این یافته ها که در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد ، در اجلاس علمی بیهوشی 2021 و جلسات سالانه انجمن آمریکایی بیهوشی (ASA) ارائه شد.

انتهای پیام