کوه اورست کجاست؟

بلندترین کوه جهان قبل از کشف اورست کجا بود؟

بلندترین قله جهان پیش از ثبت اورست به‌عنوان بام جهان، قله کانگچنجونگا (Kangchenjunga) با ارتفاع ۸۵۸۶ متر بود که به‌همراه پنج کوه مجاور خود با نام «پنج جواهر برفی» نیز شناخته می‌شود. این کوه در شمال شرقی نپال و در مرز میان هند و نپال قرار گرفته است. قله کانگچنجونگا از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۵۲  مرتفع‌ترین کوه دنیا بود. قله اورست در سال ۱۸۵۲ به‌عنوان بلندترین قله جهان اعلام شد و در سال ۱۸۵۶ این واقعیت توسط مجامع بین‌المللی تایید شد.  با ما در این بخش از ایده آل مگ همراه باشید تا درباره اورست و صعود به آن بیشتر بگوییم.

آیا تابه‌حال کوهی بلندتر از ارتفاع قله اورست بوده است؟

قله مائوناکی در معنای کوه سفید، آتشفشانی خاموش در جزایر هاوایی است. با وجود آنکه ارتفاع این قله از سطح دریا ۴,۲۰۷ متر تخمین زده شده است، به‌لحاظ فنی در ارتفاع بالاتری از قله اورست قرار دارد. با توجه با اینکه برای تخمین ارتفاع قله‌ها سطح دریا را معیار قرار می‌دهند، اورست را به‌عنوان بلندترین قله می‌‌شناسند

صعود به کوه اورست و نکات آن

قله اورست همواره کوه‌نوردان حرفه‌ای و باتجربه و همچنین افراد دیگر را به خود جذب می‌کند. صعود به ارتفاع ۸۰۰۰ فوتی کار آسانی نیست و همچنین با مشکلاتی نظیر ارتفاع‌زدگی، آب‌وهوای نامناسب و بادها همراه است که این موارد از اصلی‌ترین موانع برای کوه‌نوردان محسوب می‌شوند. بیش از ۵۰۰۰ نفر به اورست صعود کرده‌اند و ۲۱۹ نفر در این مسیر جان خود را ازدست‌داده‌اند. حدود ۷۷ درصد از موارد صعود از سال ۲۰۰۰ تا به امروز انجام شده است. در سال ۲۰۰۷، رکورد ۶۳۳ صعود به ثبت رسید.

کوه اورست دو مسیر صعود اصلی دارد؛ گریدۀ جنوب شرقی از کشور نپال و گریدۀ شمالی از تبت. گریدۀ جنوب شرقی امروزه بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، چراکه مسیر آسان‌تری است.

مسیر شمالی در سال ۱۹۲۱ توسط جرج مالوری در حین سفر اکتشافی انگلیسی‌ها کشف شد. این سفر جنبۀ اکتشافی داشت و هدف آن صعود به قله نبود. مالوری در پاسخ به این سؤال که «چرا می‌خواهید به کوه اورست صعود کنید؟» این پاسخ معروف را داده است: «چون‌که وجود داره.»

در سال ۱۹۲۲، جرج فینچ انگلیسی تلاش کرد برای اولین بار با استفاده از اکسیژن به اورست صعود کند، اما سفر او در اثر بهمن ناکام ماند.

در ماه ژوئن ۱۹۲۴، مالوری و اندرو ایروین در پی تلاش برای صعود به اورست جان خود را از دست داند. سفری در سال ۱۹۹۹ به یافتن جسد مالوری انجامید.

کوه‌نوردان در سفرهای ابتدایی در دهۀ ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تلاش کردند از سمت تبت به کوه صعود کنند، اما بعدازاینکه تبت در سال ۱۹۵۰ تحت کنترل چینی‌ها قرار گرفت، دسترسی به این مسیر بسته شد. این عدم دسترسی باعث شد تا بیل تیلمن و گروه کوچکی از همراهان او با نام‌های چارلز هوستن، اسکار هوستن و بتسی کاولز به‌ناچار از سمت نپال به سمت اورست بروند که به مسیر استانداردِ اورست از سمت جنوب تبدیل شده بود.

در سال ۱۹۵۲، اعضای یک گروه سفری سوئیسی به رهبری ادوارد ویس دونانت، توانستند از گریدۀ جنوب شرقی به ۲۸۱۹۹ فوت یا ۸۵۹۵ متر از ارتفاع کوه صعود کرده و رکورد جدیدی را ثبت کنند. تنزینگ نورگی (یکی از اعضای این گروه) و راهنمای نپالی گروه، در سال بعد با یک گروه انگلیسی در سفری دیگر به اورست شرکت کردند.

در سال ۱۹۵۳، گروهی انگلیسی به رهبری جان هانت به سفر نپال رفتند. هانت دو گروه دو نفرۀ کوه‌نوردان را برای صعود به قله انتخاب کرد. اولین گروه (تام بوردیلون و چارلز اوانس) به ۳۰۰ فوتی (۱۰۰ متری) قله رسیدند، اما به دلیل مشکلات اکسیژنی، مجبور به بازگشت شدند. دو روز بعد، گروه دوم (ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی) به قله صعود کردند و در آنجا تعدادی عکس گرفتند و مقداری شکلات به همراه یک صلیب به‌جای گذاشتند.

زندگی در اورست

کوه اورست توسط قله‌های مهمی احاطه شده است؛ ازجمله قلۀ لهوتسه (۲۷۹۴۰ فوت یا ۸۵۱۶ متر)، نوپتسه (۲۵۷۷۱ فوت یا ۷۸۵۵ متر) و چانگتوبسه (۲۴۸۷۰ فوت یا ۷۵۸۰ متر).

در این ارتفاعات بالا، امکان زندگی حیوانات و گیاهان وجود ندارد، اما گیاهانی نظیر توس، ارس، کاج آبی، نراد، بامبو و رودودندرون در ارتفاعات پایین‌تر رشد می‌کنند. از ارتفاع ۱۸۶۹۰ فوت یا ۵۷۵۰ متر به بالا، هیچ گیاهی وجود ندارد.

از حیواناتی که در ارتفاعات پایین‌تر زندگی می‌کنند می‌توان به آهوی ختا، غژگاو وحشی، پاندای قرمز، پلنگ برفی و خرس سیاه هیمالیایی اشاره کرد. همچنین تعداد کمی از گونه‌های دیگر در این منطقه رؤیت شده‌اند؛ ازجمله بز کوهی هیمالیایی، گوزن، میمون خاکستری، خرگوش صحرایی، روباه کوهستان، سمور و گرگ هیمالیایی.

ارتفاع اورست چند متر است؟

بر اساس اندازه‌گیری‌های دقیق صورت‌گرفته، ارتفاع قله اورست در حدود ۸۸۴۸٫۸۶ متر تخمین زده شده است؛ اما هر چهار سال در حدود یک اینچ رشد می‌کند. این قله جوان بر اثر برخورد و فشار بین صفحات اوراسیا و هند شکل گرفته است و عمری در حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیون سال دارد. برخی دانشمندان بر این باورند که به‌مرور زمان با حرکت و لغزش صفحه هند به زیر صفحه اوراسیا، رشته کوه هیمالیا بالا می‌رود؛ اما همان طور که ارتفاع آن بیشتر می‌شود، ممکن است بر اثر زلزله ناگهان کاهش پیدا کند. برخی پژوهشگران معتقدند بر اثر زلزله ۷٫۸ ریشتری سال ۲۰۱۵ (که کوهنوردان بسیار زیادی را کشت) از ارتفاع قله اورست کاسته شده است.

به همین علت در سال ۲۰۲۰ دو کشور چین و نپال، با لغو فصل صعود به‌دلیل همه‌گیری کرونا مجدد اقدام به‌اندازه‌گیری ارتفاع اورست کردند. این دو کشور ماه‌ها داده‌های GPSهای خود را مورد بررسی قرار دادند؛ اما هنوز عددی جدیدی برای ارتفاع اورست منتشر نکرده‌اند.

اورست چگونه کشف و نامگذاری شد؟

 قله اورست همچون سایر قله‌های مرتفع جهان از گذشته‌های دور تاکنون مورد احترام مردم محلی است. این قله در زبان‌های تبتی و نپالی به نام‌های دیگری همچون ساگرامارتا، چومولونگما و ژومولونگما نیز شهرت دارد. چومولونگما (Chomolungma) رایج‌ترین نامی که مردم محلی تبت این قله را با آن به یاد می‌آورند، در معنای «مادر جهان» یا «الهه دره» است. نام سانسکریت آن، «ساگارماتا» (Sagarmatha) نیز به «قله بهشت» معنا می‌شود.

هنوز هم بسیاری از شرپاها که اکثرا مردم بومی منطقه هستند پیش از صعود به قله همراه کوهنوردان آیینی را برپا می‌کنند. این آیین که از آن با عنوان پوجا (Puja) یاد می‌شود، سرودخوانی و مهمانی جمعی است و در آن برای صعود در خواست اجازه و موفقیت می‌کنند. پوجا  گرد سنگ‌چینی برگزار می‌شود که پرچم‌هایی رنگی در بالای آن به اهتزاز در می‌آیند و اطراف آن خوراکی‌هایی بومی گذاشته می‌شود. در برخی از این مراسم‌ها گندم و آرد می‌پاشند و سنج می‌زنند.

قله اورست تا سال ۱۸۶۵ به‌عنوان مرتفع‌ترین قله جهان شناخته نمی‌شد، تا زمانی که دولت هند در طی پژوهش‌هایی موفق به ثبت این واقعیت شد. این قله که در گذشته به آن قله «XV» می‌گفتند، از سال ۱۸۶۵ به نام نقشه‌بردار بریتانیایی هندی سر جرج اورست تغییر نام داد. او از سال ۱۸۳۰ تا ۱۸۴۰ در اورست در حوزه نقشه‌برداری فعالیت می‌کرد.

مسیرهای صعود به اورست

مسیر جنوبی همان مسیری است که در تاریخ کوهنوردی ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی در سال ۱۹۵۳ برای اولین بار از این مسیر قله اورست را صعود کردند. مسیر شمالی نیز مسیری است که جرج مالوری و سندی اروین در سال ۱۹۲۴ طی صعود از آن به قله اورست گمشده‌اند و سرنوشت صعود آن‌ها نامشخص باقی مانده است.

مسیرهای متعددی برای صعود به قله اورست گشایش شده است؛ اما اکثر کوهنوردان مسیر جنوب شرقی که از نپال عبور می‌کند یا مسیر شمالی در تبت را برای صعود خود انتخاب می‌کنند. این دو مسیر در میان ۱۸ مسیر دیگر به جهت تاریخی نیز دارای اهمیت‌اند و جزو اولین مسیرهایی هستند که از آن‌ها به قله اورست صعود شده است.

تمام مسیرهای صعود به اورست چالش‌ و سختی‌های مخصوص به خود را دارند. مسیر جنوبی هرچند یک روز کوهنوردان را به قله نزدیک‌تر می‌کند؛ اما کوهنوردان با یخشار خمبو روبه‌رو خواهند شد. برای رسیدن به بیس کمپ در مسیر شمالی می‌توان از ماشین‌های جیپ استفاده کرد؛ اما کوهنوردان در ارتفاع بالای ۸,۰۰۰ متر ناچار خواهند بود چند کیلومتری را به‌سمت قله تراورس کنند. در ادامه به معرفی کامل‌تر دو مسیر پرطرفدار صعود به قله اورست خواهیم پرداخت.

مسیر جنوب شرقی قله اورست

تیغه ژنو استخوانی دنده شکل از سنگ سیاه و نوار زرد سنگ‌هایی مرمری هستند که کوهنوردان با طناب‌های ثابت از روی این سنگ‌های پوشیده از برف عبور می‌کنند

 مسیر صعود جنوب شرقی اورست، با پیاده‌روی از شهر لوکلا به‌سوی اولین بیس کمپ در ارتفاع ۵,۳۸۰ متری آغاز می‌شود، به‌طور معمول کوهنوردان برای هم‌هوایی دو هفته را در این ارتفاع سپری می‌کنند و برای رسیدن به این نقطه در حدود ۶ تا هشت روز زمان سپری می‌کنند.

در مسیر جنوبی ۶ کمپ وجود دارد که اولی در دشتی شنی زیر یخچال طبیعی رونگبوک (Rongbuk Glacier) قرار دارد. برخی کوهنوردان و شرپاها جلوتر از تیم صعودکننده به‌سمت آبشار یخی خمبو می‌روند، تا از مسیر اطمینان حاصل کنند. این آبشار یخی که شامل برج‌های یخی و شکاف‌هایی خطرناک است، یکی از سخت‌ترین بخش‌های صعود در مسیر جنوب شرقی محسوب می‌شود. بسیاری از کوهنوردان پیش از طلوع و زمانی که یخ‌ها هنوز از استحکامی کافی برخوردار هستند، صعود خود را آغاز می‌کنند.

کوهنوردان از اولین بیس کمپ، با عبور از آبشار یخی خمبو به کمپ اول در ارتفاع ۶۰۶۵ متری می‌رسند. با عبور از این کمپ و حرکت به‌سمت CWM غربی (دره سکوت) و قله «لهوتسه» (Lhotse) به کمپ پایه پیشرفته یا کمپ ABC (کمپ دوم) در ارتفاع ۶,۵۰۰ متری خواهند رسید. موقعیت این کمپ به‌گونه‌ای است که در معرض باد قرار ندارد و در روزهای آفتابی و بدون باد می‌تواند خیلی گرم باشد. به‌طور معمول دو روز تا کمپ ABC زمان لازم است.

از کمپ دوم مسیر جنوبی تا کمپ سوم در ارتفاع ۷,۴۷۰ متری، کوهنوردان با کمک طناب‌های ثابتی که در مسیر تعبیه شده یخچال را صعود می‌کنند. از این نقطه تا کمپ چهارم در گردنه جنوبی حدود ۵۰۰ متر باقی مانده است که با توجه به چالش‌ها، طی این مسیر برای کوهنوردان آسان نخواهد بود. کمپ چهارم در ارتفاع ۷,۹۲۰ متری قرار دارد.

تیغه ژنو، استخوانی دنده شکل از سنگ‌های سیاه و نوار زرد سنگ‌هایی مرمری است که تنها طناب‌های ثابت به کوهنوردان کمک می‌کنند تا از روی این سنگ‌های پوشیده از برف عبور کنند. در مسیر جنوبی کوهنوردان وارد منطقه مرگ می‌شوند، جایی که به خاطر محدودیت‌های ارتفاع، افراد بیشتر از سه روز دوام نخواهند آورد و شرایط نامساعد آب و هوایی می‌تواند منجر به صعودی ناکام شود.

بسیاری از کوهنوردان زمانی که شرایط آب و هوایی در این نقطه یاری نکند، از همین مسیر بازمی‌گردند. از این نقطه به بعد با وجود سختی‌ها و چالش‌های باقی‌مانده کوهنوردان انتظار دارند در طی ۱۰ تا ۱۲ ساعت بتوانند خود را به قله برسانند. اولین استراحتگاه بعد از کمپ چهارم در ارتفاع ۸,۴۰۰ متری قرار دارد. این استراحتگاه سکوی کوچکی (The Balcony) است که کوهنوردان می‌توانند در آن استراحت کنند.

کوهنوردانی که از مسیر جنوبی صعود می‌کنند، باید از مسیری عبوری کنند که به تراورس کرنیک (Cornice traverse) شهرت دارد. هر گام اشتباه به‌سمت راست و چپ این مسیر که همچون تیغه چاقو است، می‌تواند مرگ‌بار باشد. بعد از عبور از این بخش به دیواری با صخره‌ای به طول ۱۲ متر در ارتفاع ۸,۷۹۰ متری می‌رسند که به پله هیلاری شهرت دارد. در ادامه مسیر تا قله مهم‌ترین چالش گام‌برداری و تنفس در آن ارتفاع خواهد بود.

مسیر شمالی قله اورست

مسیر شمالی صعود به قله اورست از تبت آغاز می‌شود و بیس کمپ آن در کنار رودخانه رانگبوک قرار دارد. کوهنوردان باید با عبور از مورن‌های یخچالی خود را به کمپ پیشرفته در ارتفاع ۶,۱۰۰ متر برسانند. کمپ سوم در زیر گردنه شمالی و کمپ چهارم در ارتفاع ۷,۰۰۰ متری در خود گردنه شمالی قرار دارد. کمپ پنجم در ارتفاع ۸,۲۳۰ متری آخرین توقفگاه کوهنوردان پیش از قله است. از این کمپ تا قله کوهنوردان چالش‌های پر خطر و سنگینی را در ارتفاع بالا تجربه خواهند کرد.

کراکس‌های (کراکس در سنگ نوردی، کوهنوردی و صعودهای بلند به‌معنای سخت‌ترین قسمت مسیر است.) نزدیک به قله اورست در مسیر شمالی در ارتفاع ۸,۵۰۰ و ۸,۶۷۷ متری رخ می‌دهد که در کراکس دوم نردبان چینی‌ها برای صعود قرار دارد. با عبور از آن کوهنوردان با شیب ۵۰ درجه‌ای به این قله نزدیک می‌شوند.

فاتحان صعود به اورست

نخستین کسانی بر طبق روایت تاریخ موفق شدند به بام جهان دست پیدا کنند، ادموند هیلاری نیوزلندی و تنزینگ نورگی از مردم نپال بودند. زمان دقیق این صعود آن‌ها ساعت ۱۱:۳۰ دقیقه، ۲۹ مه، ۱۹۵۳ بوده است. آن روزها کسب این موفقیت به هر دو تعلق پیدا کرد؛ اما بعدها نورگی، ادموند هیلاری را به‌عنوان نفر اولی که روی قله ایستاد، معرفی کرد.

در این بین میان پژوهشگران، فرضیه‌ای وجود دارد که جرج مالووی و سندی اروین در هشت ژوئن ۱۹۲۴ برای نخستین بار به قله اورست صعود کرده‌اند و در مسیر برگشت دچار حادثه شدند. تا به امروز با وجود تمام تلاش‌ها و اسناد یافت شده، این فرضیه اثبات نشده است. تام هزل تاریخ‌نگار اورست ۱۹۸۶ به جست‌و‌جو برای یافتن آن‌ها اقدام کرد؛ اما او با وجود داشتن موقعیت مکانی آن‌ها موفق نشد.

در سال ۱۹۹۹ با تلاش‌های او برای نقشه‌برداری هوایی از اورست و پیدا کردن موقعیت دقیق‌تری از این دو کوهنورد و تیم صعود کنند‌ه‌ای قوی، موفق به کشف جسد جرج مالووی می‌‌شوند؛ اما دوربینی که جرج مالووی و همکارش با کمک آن وقایع صعود را ثبت می‌کردند، در کنار او یافت نمی‌شود.

در سال ۲۰۲۰ گروه دیگری از کوهنوردان با هدف یافتن جسد سندی اروین همراه گروه فیلم‌برداری مجهزی به قله اورست صعود می‌کنند؛ اما آن‌ها نیز موفق به پیدا کردن او و دوربین عکاسی نمی‎‌شوند. اهمیت پیدا کردن آن دوربین و کشف این واقعیت که در سال ۱۹۲۴ به این قله صعود شده، می‌توانست به تمامی تاریخ کوهنوردی را متحول کند، چراکه صعود به قله اورست در آن سال‌ها با توجه به تجهیزات موجود، همچون فرود آمدن روی کره ماه بوده است. در سال ۲۰۲۰ فیلم مستندی با نام «گمشده در اورست» (Lost on Everest) از تلاش‌ها و صعود به این قله به جهت یافتن جرج مالووی و سندی اروین نیز ساخته شده است.

در سال ۱۹۶۰ گروهی از چین موفق شدند تا از مسیر شمالی که جرج مالووی به قله اورست صعود کرده بود، به آن دست پیدا کنند. در سال ۱۹۷۵ جانکو تابای ژاپنی نام خود را به‌عنوان نخستین زنی در طول تاریخ ثبت کرد که بر فراز قله اورست ایستاد. بعد از او فانتوگ از کشور تبت ۱۱ روز بعد موفق شد از مسیر شمالی به این قله صعود کند. وندا روتکویچ لهستانی سومین زنی بود که در تاریخ ۱۶ اکتبر ۱۹۷۸ به قله اورست صعود کرد.

در سال ۱۹۷۸ رینهولد مسنر و پیتر هبلر توانستند رکورد جدیدی را در تاریخ اورست به ثبت برسانند و بدون اکسیژن به این قله صعود کنند. افتخار اولین صعود زمستانی به قله اورست نیز به نام کشور لهستان به ثبت رسید. گروهی ۲۰ نفره از لهستان به‌همراه چهار شرپا در سال ۱۹۸۰ به این قله صعود کردند و در پایان لزک سیچی و کریستوف ویلیچکی لهستانی موفق شدند بر فراز اورست بایستند و لقب مبارزان یخی را برای این کشور به ارمغان آورند.

هومن آپرین در پنج اکتبر ۱۹۹۰ (۱۳۶۹) اولین مرد ایرانی بود که قله اورست صعود کرد. پس از او محمد اوراز در سال ۱۹۹۸ (۱۳۷۷) دومین کوهنورد ایرانی بود که با پرچم ایران به این قله صعود کرد. «عظیم قیچی ساز» از جمله دیگر کوهنوردان مطرح ایرانی است که به ۱۴ قله ۸,۰۰۰ متری صعود کرده و سابقه صعود به قله اورست را دارد. او در سال ۱۳۸۴ با اکسیژن و در سال ۱۳۹۵ بدون اکسیژن قله اورست را فتح کرده است.

فرخنده صادق و لاله کشاورز به‌عنوان نخستین زنان ایرانی در سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴) موفق شدند بر فراز قله اورست بایستند. پروانه کاظمی نیز در سال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲) اولین زنی بود که توانست به‌صورت مستقل و در طول یک فصل به دو قله اورست و لهوتسه دست پیدا کند و رکورد جهانی را به نام خود به ثبت برساند.

مدت زمان صعود به اورست

مدت زمان صعود به اورست به عوامل بسیار زیادی بستگی دارد و با توجه به مسیری که کوهنوردان انتخاب می‌کنند، می‌تواند زمان‌بندی متفاوتی داشته باشد. بهترین زمان صعود به اورست با توجه به شرایط آب و هوایی منطقه نیمه دوم ماه می (نیمه اول خرداد ماه) است؛ اما بسیاری از کوهنوردان برای کسب تجربه موفق از دو ماه قبل یعنی ماه مارس به جهت هم‌هوایی (اسفند و فروردین) در کاتماندو حضور پیدا می‌کنند.

کوهنوردان به‌سمت بیس کمپ اورست حرکت می‌کنند؛ اما راهنمایان و شرپاهای نپالی با هدف تجهیز مسیر و کمپ‌ها در ارتفاعات بالاتری مشغول فعالیت‌اند، تا مسیر رسیدن به قله را آماده کنند. در ماه آوریل گروه‌های کوهنوردی (فروردین و اردیبهشت) به جهت سازگار شدن با ارتفاعات به‌سمت کمپ‌های بالاتر صعودی شبانه («rotations» یا چرخش از اصطلاحات اورست) انجام می‌دهند.

درست در همین زمان نخستین گروه راهنمایان نپالی به قله اورست رسیده‌اند و کوهنوردان امید دارند که با داشتن کیلومترها طناب ثابت از بیس کمپ تا قله و کمپ‌هایی مجهز صعود موفقی داشته باشند. اگر کوهنوردان صعود موفقی داشته باشند، با احتساب زمان مورد نیاز برای ریکاوری در ارتفاعات پایین‌تر (در مسیر برگشت)، باید تا اوایل ژوئن در راه خانه خود باشند. بنابراین صعود به اورست می‌تواند ۵۰ تا ۷۰ روز (با توجه به شرایط آب و هوایی) زمان نیاز داشته باشد و این تعداد روز با توجه به زمان‌بندی متفاوت تیم‌های صعودکننده، مسیر انتخابی، نیاز به هم‌هوایی و هدف‌گذاری آن‌ها، میان بخش‌های مختلف صعود تقسیم می‌شود.

هزینه صعود به اورست

مدت زمان صعود به اورست می‌تواند از ۵۰ تا ۷۰ روز با توجه به شرایط جوی متغیر باشد. هر سال در نپال شرکت‌های مختلف دولتی و محلی متعددی در حوزه اورست فعالیت می‌کنند. دولت نپال در سال ۲۰۱۸ صرفا برای ارائه مجوز صعود به کوهنوردان در حدود پنج میلیون دلار درآمده داشته است.

در واقع صعود به قله اورست تجارتی بزرگ محسوب می‌شود که بسیاری از این شرکت‌ها با توجه به سطح خدمات و میزان تخصصی بودن چیزی که ارائه می‌دهند، از آن درآمد کسب می‌کنند. هزینه صعود به این قله برای کوهنوردان نیز به طبع با توجه به کیفیت این خدمات در سال ۲۰۲۲ می‌تواند از ۴۵ هزار دلار تا ۱۶۰ هزار دلار متغیر باشد. داشتن پشتیبانی در واقع یکی از مهم‌ترین بخش‌هایی است که برای صعود به اورست در آن سرمایه‌گذاری می‌کنند. این پشتیبانی هرچه‌قدر کامل‌تر باشد شما باید هزینه بالاتری پرداخت کنید.

در نپال شرکت‌هایی وجود دارند که از صفر تا صد تمامی خدمات و امکانات مورد نیاز برای صعود به قله اورست را برای شما فراهم می‌کنند. این امکانات شامل تغذیه مورد نیاز در طول حضور شما در منطقه، اقامت شما در شهر لوکلا، راهنما، حمل بار، صادر کردن مجوز صعود و کسب گواهی‌نامه صعود نیز می‌شود. شرکت‌های ارائه‌دهنده این خدمات نرخ متغیری را با توجه کیفیت خدمات خود ارائه می‌دهند.

هزینه پشتیبانی

بخشی از این کسب و کار به راهنمایان نپالی وابسته است که هر سال طناب‌های ثابت مسیرها، نردبان‌ها و تجهیزات مورد نیاز برای صعود را در تا کمپ‌های مختلف حمل  می‌کنند. البته امروز علاوه بر این افراد بومی منطقه اورست سایر اقوام نپال هم در این حوزه فعالیت می‌کنند. در نگاه اول استخدام شرپاها لازم نیست؛ اما می‌تواند شانس رسیدن به قله را افزایش دهد؛ به همین جهت بسیاری حاضرند برای آن هزینه‌های بالایی را پرداخت کنند.

درآمد برخی از این راهنمایان محلی و شرپاها می‌تواند از ۲,۵۰۰ تا پنج هزار دلار متغیر باشد. در سال‌های اخیر بسیاری از این راهنمایان محلی فرصت گذراندن دوره‌های آموزشی تخصصی و دریافت مدارک بین‌المللی را نیز پیدا کرده‌اند. استخدام یک شرپا یا راهنمای کوهنوردی شخصی، بیشتر از پنج هزار دلار هزینه دارد. شرپاها به‌طور معمول برای حمل بار و تخلیه آن‌ها حدود سه هزار دلار دریافت می‌کنند و اگر خدمات آشپزی نیاز داشته باشید، باید حدود دو هزار دلار دیگر برای آن‌ها در نظر بگیرید.

هزینه حمل و نقل و غذا

هزینه سفر بخش دیگری از هزینه‌های صعود به قله اورست محسوب می‌شود که می‌تواند با توجه به مبدا پرواز و ایرلاین متغیر باشد. شما برای رفتن از تهران به کاتماندو می‌توانید از پروازهای غیرمستقیم شرکت‌های هواپیمایی قطر ایرویز (Qatar Airways) و فلای دبی (Flydubai) استفاده کنید که با توجه به خدمات و کیفیت سفر شما نرخ آن از ۱۷ میلیون تا ۳۵ میلیون تومان (در سال ۱۴۰۰) متغیر است. البته این هزینه سفر تنها هزینه حمل و نقل شما نخواهد بود و شما بعد از ورود به پایتخت نپال، کاتماندو، سفری یک هفته‌ای خواهید داشت که حدود چهار هزار دلار هزینه در پی دارد.

علاوه بر هزینه‌های حمل و نقل شما باید حداقل روزانه ۲۰ تا ۳۰ دلار برای غذای خود در نظر بگیرید.

هزینه مجوزها

 مجوزهای صعود به قله اورست هزینه سنگینی را به شما تحمیل می‌کند و هزینه‌هایی هستند که شما نمی‌توانید از آن اجتناب کنید. این هزینه‌ها با توجه به مسیر انتخابی برای صعود متفاوت است. اگر از مسیر شمالی در تبت اقدام به صعود کنید باید هشت هزار دلار پرداخت کنید و اگر مسیر جنوبی را انتخاب کنید، علاوه بر پرداخت ۱۱ هزار دلار برای مجوز باید ۲۵۰۰ دلار نیز برای پرداخت به شرکت‌های محلی برای سازماندهی به مجوز خود کنار بگذارید.

درست است که پرداخت چنین هزینه‌هایی برای تجربه صعود به اورست سنگین است؛ اما تعداد کوهنوردانی که هر ساله این منطقه را برای صعود انتخاب می‌کنند، رو به افزایش است. افزایش تعداد کوهنوردان هزینه‌های سنگینی را به محیط‌زیست منطقه و کیفیت زندگی مردم محلی تحمیل می‌کند. پول پرداخت شده از بابت مجوزها برای حفاظت از محیط زیست اورست، میراث فرهنگی و معیشت مردم منطقه هزینه می‌شود.

هزینه اکسیژن

فراموش نکنید راه رفتن در ارتفاع ۸۰۰۰ متر و حتی پایین‌تر با پیاده‌روی روزمره شما متفاوت است. اکسیژن مکمل یکی از ضروری‌ترین اقلامی است که شما در صعود به قله اورست حتما باید به‌همراه داشته باشید. صعود به اورست بدون اکسیژن می‌تواند شما را متوجه خطرات جدی بکند. هر کوهنورد در مسیر صعود خود به‌طور متوسط از پنج تا ۶ کپسول اکسیژن استفاده می‌کند. هرکدام از این کپسول‌ها ۶۰۰ دلار هزینه دارد.

علاوه بر این شما نیازمند ماسک‌های تنظیم اکسیژن خواهید بود که برای آن باید حدود ۶۰۰ دلار دیگر نیز پرداخت کنید. کوهنوردان در صورت استخدام شرپاها موظف به تامین اکسیژن مورد نیاز آن‌ها نیز هستند.

استفاده از اینترنت و تلفن ماهواره‌ای

علاوه بر این هزینه‌ها شما می‌توانید با پرداخت هزینه‌ای جداگانه در بیس کمپ به اینترنت و تلفن ماهواره‌ای نیز دسترسی داشته باشید. هر گیگ اینترنت چیزی در حدود ۶۰ دلار هزینه خواهد داشت و هر دقیقه صحبت با تلفن ماهواره‌ای می‌تواند حداقل پنج دلار به هزینه‌های شما اضافه کند. علاوه بر تمام این موارد شما برای صعود به اورست نیاز به بیمه خواهید داشت و باید احتمال بروز هر اتفاقی را در نظر بگیرید. شرکت‌های بیمه برای چنین سفری حداقل بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار دریافت خواهند کرد.

تجهیزات لازم برای صعود به اورست

 وشاک و تجهیزات مورد نیاز برای صعود به اورست به‌هیچ‌وجه با تجهیزات معمول کوهنوردی که در صعودهای زمستان مورد استفاده قرار می‌گیرد، برابری نمی‌کند. این قله بسیار سرد و مستعد طوفان‌هایی سهمگین است و می‌تواند به‌راحتی منجر به سرمازدگی شدید و مرگ کوهنوردان شود. شما حتما باید کفشی بسیار مناسب سه پوش که کاملا عایق باشد را برای این صعود به‌همراه داشته باشید. برای تامین تجهیزات مورد نیاز خود در صعود به قله اورست ممکن است مجبور باشید، بین ۶ هزار تا هشت هزار دلار هزینه کنید.

علاوه بر این برای عبور از مرحله نهایی صعود خود در ارتفاع ۸۰۰۰ متری نیاز به پوشاکی ویژه‌ای دارید. داشتن سایر تجهیزات انفرادی برای صعود به قله اورست همچون کوله‌پشتی استاندارد، کرامپون، لباس‌های فنی (همچون کت‌پر، گرتکس و پلار)، عینک، دستکش چند لایه و کیسه خوابی مقاوم برای دماهایی تا منفی ۳۰ حداقل‌های گام گذاشتن به این مسیر هستند. هر سال کوهنوردان بسیاری با وجود داشتن تجهیزاتی با استانداردهای هیمالیانوردی دچار عارضه سرمازدگی می‌شوند؛ پس تهیه این تجهیزات هرچند گران‌قیمت جان کوهنوردانی را تضمین می‌کند که این مسیر را انتخاب می‌کنند.